ΟΤΑΝ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΝΕΙ ΑΝΑΓΚΗ, ΑΣΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ

Όλα ξεκινούν πολύ ρομαντικά, πολύ ευαίσθητα και χουχουλιάρικα. Με άπειρες ποσότητες καρδουλινιών στην ατμόσφαιρα, με μπόλικη χρυσόσκονη και ροζ κομφετί να εκρήγνυται πάνω από τα κεφάλια σας καθώς περπατάτε χέρι χέρι, μαζί, οι δυο σας. Για πάντα. έτσι νομίζεις ότι θα είναι άλλωστε. Και έτσι επιδιώκεις και η ίδια στην αρχή, τουλάχιστον, τότε που το οπτικό σου πεδίο περιορίζεται αυστηρά στη δική του ύπαρξη και μόνο, και κάθε άλλο ανθρώπινο ον απλά μοιάζει με κουκίδα στο χάρτη. Τότε που όλα είναι λίγο πιο αγνά, λίγο πιο καθαρά και έντιμα, από συναισθηματικής πλευράς. Πριν ο χρόνος, και ό,τι μπορεί να φέρει ή συμπεριλάβει, κάνει τη δουλειά του, όπως πολύ καλά ξέρει…

Είναι τότε (για κάθε ζευγάρι διαφορετικό) που συλλαμβάνετε ότι κάτι έχει αλλάξει μεταξύ σας, παρ’ ότι εξακολουθείτε να είστε μαζί. Είναι τότε που εσύ η ίδια συνειδητοποιείς ότι το αρχικό σου συναίσθημα έχει μεταλλαχτεί σε κάτι τελείως διαφορετικό, οι φανφάρες έχουν προ πολλού σταματήσει, και οι μικροί Έρωτες έχουν σταματήσει να σαλπίζουν χαρμόσυνα πάνω από τα κεφάλια σας. Όπου όλο αυτό που είχες και ήξερες ότι είναι αγάπη, έχει αρχίσει να μετατρέπεται σιγά σιγά σε ανάγκη, με τις όποιες μορφές της. Και που αρχίζει να κατατρώει, γρήγορα και ακατάπαυστα, σαν σαράκι ,ότι έμεινε από τον πρώτο εκείνο καιρό, χωρίς έλεος και διάθεση διακοπής:
Συναισθηματική ανασφάλεια. Ναι, δεν τον αγαπάς πια, αλλά τον έχεις ανάγκη δίπλα σου. Επειδή σε ξέρει. Επειδή γνωρίζει πώς να σου φερθεί. Επειδή σε φροντίζει όποτε το έχεις ανάγκη. Και κυρίως, επειδή φοβάσαι να μείνεις μόνη. Έχεις ξεσυνηθίσει, δεν θυμάσαι καν πως είναι, και μόνο η σκέψη του να ξαναμπείς στη σχετική διαδικασία, σου προκαλεί τρόμο. Η λύση ανάγκης του να παραμείνεις μαζί του αποκομίζοντας όποια οφέλη μπορείς ακόμη να λάβεις, διατεθειμένη από την άλλη να συνεισφέρεις το μίνιμουμ δυνατό ποσοστό, θέτει οριστικά την ταφόπλακα σε αυτό που μέχρι τώρα είχατε. Και διαρρηγνύει οριστικά τους δεσμούς σας με το όμορφο παρελθόν…
Συνήθεια. Αυτή η καταραμένη ρουτίνα, που επικάθεται σαν πουρί στα τοιχώματα της καρδιάς μας, την αδρανοποιεί και δεν της επιτρέπει να χτυπά, παρά μόνο μηχανικά, διοχετεύοντας την απολύτως απαραίτητη ποσότητα αίματος, ώστε να παραμένει απλά στη ζωή. Κάποια αισθήματα που έχουν προ πολλού ξεθωριάσει και μία ατελείωτη ανία είναι αυτό που έχει παραμείνει στη σχέση σας, αλλά δε βαριέσαι. Που να τρέχουμε τώρα για χωρισμούς και μετακομίσεις και αλλαγές περιβάλλοντος και ξεβολέματα. Αδύναμοι χαρακτήρες και οι δύο, προτιμάτε να συμβιβαστείτε με μία σχέση επίπλαστη, που δεν σας ξεβολεύει. Και δεν σας επιτρέπει να κάνετε το επόμενο βήμα, το οποίο ούτως ή άλλως θεωρείτε παρακινδυνευμένο. Άρα, σας χρησιμεύει για τα καλά…
Συναισθηματική ταύτιση. Προχωράμε στο άλλο άκρο, όπου η μία προσωπικότητα άσκησε τόσο ισχυρή επίδραση στην άλλη, ώστε όχι απλώς την άλωσε, αλλά την άλλαξε ολοκληρωτικά και τη συνδιαμόρφωσε, ωθώντας την στα δικά της νερά και ταυτίζοντας την με τον δικό της τρόπο διαμόρφωσης. Η αδύναμη λοιπόν αυτή προσωπικότητα, όσο κι αν θέλει να αποκοπεί από την μητρική, το βρίσκει αδύνατο, απλά και μόνο επειδή έμαθε να ζει και να σκέφτεται κατά τα δικά της πρότυπα, συνεπώς διαμόρφωσε έναν κόσμο ξένο με αυτόν που μέχρι τότε γνώριζε. Αντιλαμβάνεσαι το σοκ που μπορεί να της προκαλέσει η επαφή με τον έξω κόσμο, και το πόσο γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι έχει ανάγκη την παροχή του οξυγόνου να συνεχίσει αδιάλειπτη, ώστε να συνεχίσει να αναπνέει, έστω και με το ζόρι…
Υλική εξάρτηση. Υπάρχει κι αυτό, όχι; Όταν ο συναισθηματικός κόσμος δείχνει να στερεύει, χρειάζεται να επιστρατευτεί η κυνικότητα, από την πλευρά τουλάχιστον εκείνου που την έχει περισσότερο ανάγκη. Και τότε, οι παροχές, η καλή ζωή, και όλα τα υλικά αγαθά αντικαθιστούν αυτό που κάποτε είχατε. Απλά, επειδή έχεις (ή έχει) μάθει να ζει έτσι, με αυτά και μέσω αυτών. Και ο/η χορηγός είναι πολύ καλός για να πάψει να υπάρχει, οπότε ο ασθενής θα πρέπει να παραμείνει σε καταστολή και με μηχανική υποστήριξη για όσο χρειαστεί…
Απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο. Οι πανίσχυρες σχέσεις έχουν το κακό να εξαϋλώνουν ο,τιδήποτε κινείται γύρω τους με ταχύτητα φωτός. Το παραπάνω χαρακτηριστικό προκύπτει ως φυσική συνέχεια της ισχύος και δύναμης τους, που παραμερίζει όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα, τα οποία ατροφούν, ατονούν και στο τέλος μοιάζουν να χάνονται στο βάθος του χρόνου. Όταν με τη σειρά τους ωστόσο ατονήσουν, και οι φορείς τους κληθούν να ψάξουν κάτι για να αγκιστρωθούν και να συνεχίσουν από εκεί που έμειναν, μπορεί να βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχει κανένα στήριγμα γύρω τους. Απλά και μόνο επειδή φρόντισαν να αποκοπούν από αυτά, τότε που όλα έμοιαζαν ρόδινα και αδιάφορα. Η έλλειψη αυτή της σταθερής βάσης για το επόμενο βήμα, σαν σανίδα σωτηρίας στο οργισμένο ρεύμα, δεν υπάρχει περίπτωση να σου επιτρέψει να αφήσεις την ασφάλεια της όχθης στην οποία βρίσκεσαι, έστω και αν αυτή πλέον αποτελεί καμμένη γη και όχι καταπράσινο τοπίο. Θα παραμείνεις σε αυτή, αναζητώντας κάποιο μακρινό πλοίο να έρθει για να σε σώσει. Φροντίζοντας να καταναλώσεις και τις εναπομείνασες ποσότητες καυσίμου που σου έχουν απομείνει, για να μπορέσεις να επιβιώσεις, την ανάγκη ποιούμενη φιλοτιμία. Ναι, είναι άσχημο. Και ζόρικό. Και στοιχίζει πολύ. Συνεπώς, δεν θα χρειαστεί να σου πω τι πρέπει να κάνεις και τι να αποφύγεις, προκειμένου να μη χρειαστεί να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Να αναγκαστείς να κάνεις την μέχρι πρότινος αγάπη σου, επιβιωτική σου ανάγκη, με την οποία δεν αντέχεις άλλο από τη μια, και τη χρειάζεσαι προκειμένου να επιβιώσεις από την άλλη. Ένα δίλημμα, που δεν στο εύχομαι σε καμία περίπτωση…
source:marymary.gr