Ωραία πράγματα τα κινήματα. Αφυπνίζουν συνειδήσεις, ενεργοποιούν
αντανακλαστικά, θέτουν μηχανισμούς σε δράση, κάνουν τον κόσμο να
κινείται λίγο γρηγορότερα εν ολίγοις; Τα μέλη τους; Παθιασμένα. Ο σκοπός
τους; Εξ αντικειμένου ανατρεπτικός. Οι στόχοι τους; Όσο περισσότεροι
μπορείς να φανταστείς. Και με μία καλή οργάνωση, ενεργό συμμετοχή και
την απαραίτητη δόση πίστης, ναι, μπορεί και να βάλεις ένα λιθαράκι στη βελτίωση αυτού του κόσμου.
Ο ακαδημαϊκός αυτός πρόλογος δεν είχε τον παραμικρό άλλο σκοπό από το να προσπαθήσω να εξιλεωθώ για όσα θα διαβάσεις στη συνέχεια του κομματιού. Που ναι, έχει να κάνει με τον φεμινισμό και τις γυναικοκρατούμενες αντιλήψεις, που το φύλο σου δικαίως πρεσβεύει και για τι οποίες μπορεί και να δίνεις μάχη κάθε μέρα σε ένα περιβάλλον, κακά τα ψέματα, αυστηρά ανδροκρατούμενο. Από εκεί και πέρα, όμως, και επειδή το έχω παρατηρήσει πολλάκις το γεγονός τώρα τελευταία, συμπαθέστατα κορίτσια να βάζουν τη μάσκα της Πασιονάριας, να σκληραίνουν το πρόσωπο τους απότομα και να μετατρέπονται σε μίζερα ανθρωπάκια, με το ζωνάρι μονίμως λυμένο για καβγά, έτοιμες να εκραγούν με το παραμικρό, θεωρώ ότι ορισμένες διευκρινίσεις από έναν άντρα είναι απαραίτητες, για να μπαίνουν και τα πράγματα στη θέση τους:
Δεν είναι όλοι οι άντρες μισογύνηδες. Ούτε όλο το ανδρικό φύλο κυριαρχείται από την έμμονη ιδέα της υπερίσχυσης έναντι του γυναικείου, και της διατήρησης κάποιας αόρατης πρωτοκαθεδρίας στον κύκλο του σύμπαντος. Μη γελιέσαι, οι περισσότεροι από εμάς δεν ασχολούμαστε καν με τα σχετικά ζητήματα. Ο τρόπος σκέψης μας είναι εξαιρετικά απλούστερος και αυτό εκ των πραγμάτων δικαιολογεί το πόσο έκπληκτο θα αντικρίσεις ένα αγόρι, όταν του επιτεθείς με λύσσα, κατηγορώντας τον ότι υπονομεύει τις γυναίκες, επειδή τόλμησε να θίξει το παραμικρό ζήτημα βαρέσει τις ευαίσθητες φεμινιστικές σου χορδές. Όχι, δεν υπάρχει παντού μία κρυμμένη agenda και όχι, δεν είσαι στοχοποιημένη από τα αγόρια λόγω φύλου. Ξεκόλλα.
Το φύλο σου δεν προσδιορίζει τα πάντα. Σίγουρα, παίζει ρόλο, δεν αντιλέγω, ωστόσο απλά αποτελεί μία ιδιότητα, η οποία προσδιορίζεται κα εν τέλει ορίζεται από άλλες, γλαφυρότερες και ενδεικτικότερες. Ενδεικτικά; Χαρακτήρας., Προσωπικότητα, Στυλ. Τρόπος έκφρασης. Προσωπική ευγένεια. Αυτά ναι, μπορούν να σε προσδιορίσουν και να σου χαρίσουν μία ξεγυρισμένη στάμπα, η οποία δεν φεύγει εύκολα. Αλλά το να πιστεύεις ότι το να είσαι γυναίκα αποτελεί εκ προοιμίου παράγοντα καταδικαστικό, ενάντια στον οποίο θα πρέπει να απολογείσαι και να αγωνίζεσαι όλη σου τη ζωή, αποτελεί κανονικό κυνήγι μαγισσών, Στο οποίο δεν θέλεις να έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο…
Δεν σε προσεγγίζουν όλοι ως γυναίκα. Το είπα και αμέσως πριν: δεν είναι αυτό το άμεσο προσδιοριστικό σου στοιχείο, αλλά το σύνολο που φέρεις και αντιπροσωπεύεις, το attitude σου και αυτό που είσαι σε τελική ανάλυση. Κανένας δεν σου έχει κοτσάρει την ταμπέλα «γυναίκα» πάνω σου, και ούτε κάθεται να ασχοληθεί περισσότερο με το θέμα. Συνεπώς, δεν χρειάζεται και να ασχοληθείς πολύ παραπάνω γιατί αλλιώς γνωρίζεις την παροιμία για τη μύγα που μυγιάζεται. Χωρίς αποτέλεσμα κιόλας…
Η επιθετικότητα είναι απωθητική. Όχι απαραίτητα για τους άντρες, αποχαρακτήρισε την όλη φάση από το γκομενικό στοιχείο. Επειδή ωστόσο τόσο τα τσιτωμένα νεύρα, όσο και η αίσθηση σου ότι περιβάλλεσαι από αρνητικά και εχθρικά στοιχεία, απέναντι στα οποία καλείσαι να αποδείξεις συγκεκριμένα πράγματα, για τα οποία ναι, θα αγωνιστείς γιατί είσαι δυνατή και πάνω από όλα περήφανη για το φύλο σου και μπλα μπλα μπλα, όλα αυτά αποπνέουν μία έντονη μυρωδιά ναφθαλίνης και δεκαετιών ’50-’60, που ναι, διώχνουν τον κόσμο από δίπλα σου, μόνο και μόνο για να προστατευθείς από την αρνητική ενέργεια που εκπέμπεται κατά κύματα. Χαλάρωσε και λίγο, δεν πειράζει…
Αν δεν γνωρίζεις για τι αγωνίζεσαι, τότε άστο καλύτερα. Σε τελική ανάλυση, αμφιβάλλω αν η συντριπτική πλειοψηφία όλων εσάς εκεί έξω, που έχετε αναδείξει τη Σιμόν Ντε Μπορβουάρ σε ηγερία και παράδειγμα προς μίμηση, έχετε έστω και την παραμικρή ιδέα σχετικά με το ποια ήταν πέραν του ονόματος της, το οποίο πιπιλίζεται σε κάθε σχετική ευκαιρία. Όπως και τα περί της ιστορίας και εξέλιξης του φεμινισμού. Στο λέω στην ψύχρα, έντιμα. Δεν είναι τόσο το να βρίσκεσαι εντός των προταγμάτων της εποχής, αυτά μπορείς και να τα προσαρμόσεις ανάλογα με τις περιστάσεις. Αυτό που δεν πρέπει να κάνεις, επειδή είσαι και νέα κοπέλα, είναι να παγιδευτείς σε μία αντίληψη, η οποία σου έχει μεταφερθεί εξ απαλών ονύχων, και την οποία έχεις καταπιεί αμάσητη, χωρίς να μπεις καν στον στοιχειώδη κόπο να τσεκάρεις αν οι βασικές της συνιστώσες είναι αληθείς και ανταποκρίνονται στην προσωπική σου πραγματικότητα. Προτού λοιπόν πάρεις τα άρματα, και βγεις στα βουνά, έτοιμη αντάρτισσα να πολεμήσεις τον οχτρό, βεβαιώσου ότι υπάρχει το ο,τιδήποτε έχει να κάνει με εχθρό εκεί έξω και μετά τα ξαναλέμε. Πάρε το και λίγο πιο χαλαρά το θέμα, βρε παιδί μου, εν πάση περιπτώσει, δεν βλάπτει. Ναι, ναι, σε όλα ίσοι, καμία διάκριση, υπερήφανη γυναίκα, και πάνω από όλα αδούλωτη και ανεξάρτητη απέναντι σε κάθε επιβουλή, αλλά μη σου γίνει και έμμονη ιδέα. Όπως και κάθε άλλη εμμονή, έτσι κι αυτή στοιχειώνει και δεν επιτρέπει στους κατόχους της να απεξαρτηθούν από αυτή. Αφήνοντας σε να νομίζεις ότι αγωνίζεσαι, παρέα με τις λοιπές σουφραζέτες για το ωραίο, το μεγάλο και το ιδανικό. Κάτι μου έρχεται τώρα στο μυαλό για το Δον Κιχώτη και τους ανεμόμυλους που κυνηγούσε, αλλά εντάξει, λέω να σε αφήσω μόνη, σιγά σιγά και εμπειρικά να βάλεις τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Και σε αγαστή σύμπνοια με το ότι είσαι γυναίκα, γιατί όχι; Τιμή σου και (φεμινιστικό) καμάρι σου. Όχι παίζουμε…
source:marymary.gr
Ο ακαδημαϊκός αυτός πρόλογος δεν είχε τον παραμικρό άλλο σκοπό από το να προσπαθήσω να εξιλεωθώ για όσα θα διαβάσεις στη συνέχεια του κομματιού. Που ναι, έχει να κάνει με τον φεμινισμό και τις γυναικοκρατούμενες αντιλήψεις, που το φύλο σου δικαίως πρεσβεύει και για τι οποίες μπορεί και να δίνεις μάχη κάθε μέρα σε ένα περιβάλλον, κακά τα ψέματα, αυστηρά ανδροκρατούμενο. Από εκεί και πέρα, όμως, και επειδή το έχω παρατηρήσει πολλάκις το γεγονός τώρα τελευταία, συμπαθέστατα κορίτσια να βάζουν τη μάσκα της Πασιονάριας, να σκληραίνουν το πρόσωπο τους απότομα και να μετατρέπονται σε μίζερα ανθρωπάκια, με το ζωνάρι μονίμως λυμένο για καβγά, έτοιμες να εκραγούν με το παραμικρό, θεωρώ ότι ορισμένες διευκρινίσεις από έναν άντρα είναι απαραίτητες, για να μπαίνουν και τα πράγματα στη θέση τους:
Δεν είναι όλοι οι άντρες μισογύνηδες. Ούτε όλο το ανδρικό φύλο κυριαρχείται από την έμμονη ιδέα της υπερίσχυσης έναντι του γυναικείου, και της διατήρησης κάποιας αόρατης πρωτοκαθεδρίας στον κύκλο του σύμπαντος. Μη γελιέσαι, οι περισσότεροι από εμάς δεν ασχολούμαστε καν με τα σχετικά ζητήματα. Ο τρόπος σκέψης μας είναι εξαιρετικά απλούστερος και αυτό εκ των πραγμάτων δικαιολογεί το πόσο έκπληκτο θα αντικρίσεις ένα αγόρι, όταν του επιτεθείς με λύσσα, κατηγορώντας τον ότι υπονομεύει τις γυναίκες, επειδή τόλμησε να θίξει το παραμικρό ζήτημα βαρέσει τις ευαίσθητες φεμινιστικές σου χορδές. Όχι, δεν υπάρχει παντού μία κρυμμένη agenda και όχι, δεν είσαι στοχοποιημένη από τα αγόρια λόγω φύλου. Ξεκόλλα.
Το φύλο σου δεν προσδιορίζει τα πάντα. Σίγουρα, παίζει ρόλο, δεν αντιλέγω, ωστόσο απλά αποτελεί μία ιδιότητα, η οποία προσδιορίζεται κα εν τέλει ορίζεται από άλλες, γλαφυρότερες και ενδεικτικότερες. Ενδεικτικά; Χαρακτήρας., Προσωπικότητα, Στυλ. Τρόπος έκφρασης. Προσωπική ευγένεια. Αυτά ναι, μπορούν να σε προσδιορίσουν και να σου χαρίσουν μία ξεγυρισμένη στάμπα, η οποία δεν φεύγει εύκολα. Αλλά το να πιστεύεις ότι το να είσαι γυναίκα αποτελεί εκ προοιμίου παράγοντα καταδικαστικό, ενάντια στον οποίο θα πρέπει να απολογείσαι και να αγωνίζεσαι όλη σου τη ζωή, αποτελεί κανονικό κυνήγι μαγισσών, Στο οποίο δεν θέλεις να έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο…
Δεν σε προσεγγίζουν όλοι ως γυναίκα. Το είπα και αμέσως πριν: δεν είναι αυτό το άμεσο προσδιοριστικό σου στοιχείο, αλλά το σύνολο που φέρεις και αντιπροσωπεύεις, το attitude σου και αυτό που είσαι σε τελική ανάλυση. Κανένας δεν σου έχει κοτσάρει την ταμπέλα «γυναίκα» πάνω σου, και ούτε κάθεται να ασχοληθεί περισσότερο με το θέμα. Συνεπώς, δεν χρειάζεται και να ασχοληθείς πολύ παραπάνω γιατί αλλιώς γνωρίζεις την παροιμία για τη μύγα που μυγιάζεται. Χωρίς αποτέλεσμα κιόλας…
Η επιθετικότητα είναι απωθητική. Όχι απαραίτητα για τους άντρες, αποχαρακτήρισε την όλη φάση από το γκομενικό στοιχείο. Επειδή ωστόσο τόσο τα τσιτωμένα νεύρα, όσο και η αίσθηση σου ότι περιβάλλεσαι από αρνητικά και εχθρικά στοιχεία, απέναντι στα οποία καλείσαι να αποδείξεις συγκεκριμένα πράγματα, για τα οποία ναι, θα αγωνιστείς γιατί είσαι δυνατή και πάνω από όλα περήφανη για το φύλο σου και μπλα μπλα μπλα, όλα αυτά αποπνέουν μία έντονη μυρωδιά ναφθαλίνης και δεκαετιών ’50-’60, που ναι, διώχνουν τον κόσμο από δίπλα σου, μόνο και μόνο για να προστατευθείς από την αρνητική ενέργεια που εκπέμπεται κατά κύματα. Χαλάρωσε και λίγο, δεν πειράζει…
Αν δεν γνωρίζεις για τι αγωνίζεσαι, τότε άστο καλύτερα. Σε τελική ανάλυση, αμφιβάλλω αν η συντριπτική πλειοψηφία όλων εσάς εκεί έξω, που έχετε αναδείξει τη Σιμόν Ντε Μπορβουάρ σε ηγερία και παράδειγμα προς μίμηση, έχετε έστω και την παραμικρή ιδέα σχετικά με το ποια ήταν πέραν του ονόματος της, το οποίο πιπιλίζεται σε κάθε σχετική ευκαιρία. Όπως και τα περί της ιστορίας και εξέλιξης του φεμινισμού. Στο λέω στην ψύχρα, έντιμα. Δεν είναι τόσο το να βρίσκεσαι εντός των προταγμάτων της εποχής, αυτά μπορείς και να τα προσαρμόσεις ανάλογα με τις περιστάσεις. Αυτό που δεν πρέπει να κάνεις, επειδή είσαι και νέα κοπέλα, είναι να παγιδευτείς σε μία αντίληψη, η οποία σου έχει μεταφερθεί εξ απαλών ονύχων, και την οποία έχεις καταπιεί αμάσητη, χωρίς να μπεις καν στον στοιχειώδη κόπο να τσεκάρεις αν οι βασικές της συνιστώσες είναι αληθείς και ανταποκρίνονται στην προσωπική σου πραγματικότητα. Προτού λοιπόν πάρεις τα άρματα, και βγεις στα βουνά, έτοιμη αντάρτισσα να πολεμήσεις τον οχτρό, βεβαιώσου ότι υπάρχει το ο,τιδήποτε έχει να κάνει με εχθρό εκεί έξω και μετά τα ξαναλέμε. Πάρε το και λίγο πιο χαλαρά το θέμα, βρε παιδί μου, εν πάση περιπτώσει, δεν βλάπτει. Ναι, ναι, σε όλα ίσοι, καμία διάκριση, υπερήφανη γυναίκα, και πάνω από όλα αδούλωτη και ανεξάρτητη απέναντι σε κάθε επιβουλή, αλλά μη σου γίνει και έμμονη ιδέα. Όπως και κάθε άλλη εμμονή, έτσι κι αυτή στοιχειώνει και δεν επιτρέπει στους κατόχους της να απεξαρτηθούν από αυτή. Αφήνοντας σε να νομίζεις ότι αγωνίζεσαι, παρέα με τις λοιπές σουφραζέτες για το ωραίο, το μεγάλο και το ιδανικό. Κάτι μου έρχεται τώρα στο μυαλό για το Δον Κιχώτη και τους ανεμόμυλους που κυνηγούσε, αλλά εντάξει, λέω να σε αφήσω μόνη, σιγά σιγά και εμπειρικά να βάλεις τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Και σε αγαστή σύμπνοια με το ότι είσαι γυναίκα, γιατί όχι; Τιμή σου και (φεμινιστικό) καμάρι σου. Όχι παίζουμε…
source:marymary.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου