Αυτά πάντα θα τα μετανιώνεις αμέσως μόλις τα κάνεις!

Δεν υπάρχει πιο άχρηστο συναίσθημα από την ανέξοδη και άκοπη μετάνοια, αν με ρωτάς. Αυτό το «ωχ τι μαλακία έκανα πάλι;», ενώ ξέρεις πολύ καλά ΚΑΙ τι έκανες ΚΑΙ ότι θα μπορούσες να το έχεις αποτρέψει ή να ην το κάνεις. Υποδηλώνοντας υποσυνείδητα ότι προέβης σε πράξεις, γνωρίζοντας τις συνέπειες, με την πλήρη και ελεύθερη θέληση σου, αναζητώντας εκ των υστέρων κάποιου είδους συγχώρεση ή άφεση αμαρτιών από τους γύρω σου ή κάποια ανώτερη δύναμη, που κουνά δυσοίωνα το κεφάλι.
Και οι ανώτερες δυνάμεις λείπουν εδώ και καιρό σε ταξίδι για δουλειές, οι δε φίλοι, γνωστοί και φτωχοί συγγενείς που απολαμβάνουν τα επίχειρα των πράξεων και συμπεριφορών σου, δεν ξέρω έως που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν προκειμένου να σε δικαιολογήσουν. Προτείνω λοιπόν δύο δρόμους: ή να βουτάς πρώτα τη σκέψη σου δύο και τρεις φορές στο μυαλό σου, προτού πεις ή κάνεις κάτι, για να μην ψάχνεις μετά σφουγγαρίστρα για τα αίματα, ή να συμβιβαστείς με τα μικρά εκείνα πραγματάκια και τις αλήθειες, απέναντι στις οποίες δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς: παρά μόνο να μετανιώνεις, ευθύς αμέσως αφού τις πράξεις. Έχουμε και λέμε:
Οι ευκαιρίες που δεν άρπαξες. Που πέρασαν από μπροστά σου, αλλά κάποια ηλίθια συναισθήματα, κάποια εσωτερικά κρατήματα, κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες, το ηλίθιο το κεφάλι σου εν συνόλω δεν σου επέτρεψαν να τις πιάσεις από τα μαλλιά και να τους δώσεις να καταλάβουν. Περιφερόμενη οδυρόμενη εν συνεχεία, για το τρένο που πέρασε και έφυγε, χωρίς εσένα μέσα. Ας πρόσεχες…
Οι υποχωρήσεις που κάνεις. Ή όλα αυτά που καταπιέζεσαι να κάνεις λόγω κοινωνικών υποχρεώσεων. Ή το σύνολο των προσώπων που δέχεσαι να συναναστραφείς ενώ προτιμάς να κατεβάσεις ένα δοχείο μουρουνέλαιο. Τη στιγμή που έχεις αποδεχτεί τις προσκλήσεις  και προκλήσεις, έχει αρχίσει το εσωτερικό αυτομαστίγωμα. Και να είχε κάποιο αποτέλεσμα, χαλάλι. Αλλά δεν το βλέπω…
Ο ρόλος που επιτρέπεις στα χρήματα να παίζουν στη ζωή σου. Και σε οδηγούν σε λάθος κατά τα άλλα επαγγελματικές αποφάσεις, σε εξαρτήσεις αχρείαστες και πάντως, όχι ανέξοδες, σε χαμένες μέρες και ώρες από τη ζωή σου, απλά και μόνο στο κυνήγι του έξτρα, του περισσότερου, του καλύτερου, Και μετά συνειδητοποιείς ότι δεν έχει καμία σημασία εφόσον δεν ζεις στα αληθινά και ξεκινά η ίδια, αιώνια ατέρμονη συζήτηση που δεν θα σε βγάλει πουθενά…
Όσα λες και κάνεις πάνω στο θυμό σου. Λόγια που σκοτώνουν. Πράξεις που τσακίζουν. Απορρίψεις που ραγίζουν καρδιές και συναισθήματα. Τα οποία τρέχεις στον επόμενο τόνο να μαζέψεις. Για να συνειδητοποιήσεις οδυνηρώ τω τρόπω ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έρμαια σου, και με μπροστάρη την αξιοπρέπεια τους, σου κλείνουν με πάταγο την πόρτα…
Οι στιγμές που χάνεις με τους ανθρώπους που αγαπάς. Η επίσκεψη που δεν κάνεις στους γονείς σου, το ποτό που δεν βγαίνεις γιατί είσαι πτώμα, η συνάθροιση των κολλητών στην οποία δεν παρευρίσκεσαι γιατί εκουσίως χτυπάς υπερωρίες. Στο κυνήγι δεν ξέρω τίνος, πάντως όλα αυτά περνάνε και φεύγουν. Και ναι μεν το μετανιώνεις αμέσως μετά, αλλά δεν κάνεις και κάτι ώστε να μην επαναληφθεί στο μέλλον. Καλά δεν τα λέω;
Το κέρατο που έριξες. Και οι τύψεις που σε καταπνίγουν ούσα ακόμη στα σεντόνια της αμαρτίας. Προδίδοντας την εμπιστοσύνη και τα αισθήματα του ανθρώπου σου, και μειώνοντας εξοντωτικά εσένα την ίδια. Αλλά την κουτσουκέλα μια χαρά την έκανες, για να μεμψιμοιρείς εκ του ασφαλούς Σαν κακομαθημένο κοριτσάκι. Το «σαν» τι το ήθελα, να μου πεις…
Οι αναβολές που θέτεις. Σε στόχους, όνειρα, ακόμη και σε πράγματα που σε ευχαριστούν και σου δίνουν κουράγιο και δύναμη Πάντα διότι κάτι θα προκύψει, κάτι σημαντικότερο θα το εκτοπίσει, και θα το στείλει για καλά στις μπουκαπόρτες του χωροχρόνου., Από τις οποίες δύσκολα θα ξεστριμωχτεί για να εκτελεστεί κάποτε. Και με σένα να μειώνει όλο και περισσότερο τα αποθέματα της ενέργειας σου…
Ο χρόνος που αφήνεις να περνά ανεκμετάλλευτος. Επειδή εκείνη τη στιγμή θεωρείς ότι έχεις άπειρο χρόνο, επειδή κάτι σε κρατάει καρφωμένη, στο έλεος ανώτερων από σένα εσωτερικών σου δυνάμεων. Μη συνειδητοποιώντας ότι ο χρόνος που έχεις μπροστά σου και πεπερασμένος είναι και τρέχει γοργά. Μεταφέροντας στο διηνεκές απολαύσεις, χαρές, αληθινές σου επιθυμίες. Μη λέγοντας πράγματα που αισθάνεσαι στους ανθρώπους που πρέπει, απλά γιατί πάντα νομίζεις ότι «έχεις χρόνο». Μένοντας με μία πικρή γεύση στα χείλη και ένα ανούσιο παράπονο, το οποίο δεν θα σου χρησιμεύσει σε τίποτα, ακριβώς επειδή το δημιούργησες και το έφερες ενώπιον σου με τα δυο σου τα χεράκια. Το να χύνουμε τη γεμάτη καρδάρα είναι ευκολάκι. Το δύσκολο είναι αφενός να μπορέσουμε να περισώσουμε ό,τι περισώζεται κα δευτερευόντως, να τη μεταφέρουμε από εδώ και στο εξής προσεκτικότερα. Όχι μόνο για λόγους τάξης, ούτε για να τη φτάσεις σώνει και ντε ασφαλή στον προορισμό της, που μπορεί και να είναι λανθασμένος. Αλλά για να είσαι εσύ πρώτιστα καλά με τον εαυτό σου. Και να μην μετανιώνει για τίποτα από εδώ και πέρα. Ή τουλάχιστον να περιορίζεις τις στιγμές μετάνοιας σου στις απολύτως απαραίτητες και ανθρώπινες. Αυστηρά…
source:marymary.gr