ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΙΝΗΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Οι διακυμάνσεις τις οποίες μπορείς να πάρει η ψυχική διάθεση σου κατά τη διάρκεια της ζωής σου, καθώς και η διαμόρφωση του χαρακτήρα και των τρόπων συμπεριφοράς σου μέσω αυτών, ποικίλουν ανάλογα με τη δραστηριότητα σου. Το ξέρεις, το εκμεταλλεύεσαι όπως μπορείς, και το προσέχεις στους τομείς που περνάνε από το χέρι σου. Τι συμβαίνει όμως στις περιπτώσεις όπου ο πρώτος παράγων (ψυχική διάθεση) σε συνδυασμό με τον δεύτερο (δράση και αντίδραση), ισούνται με το 0; Όταν δηλαδή αισθάνεσαι ότι βαριέσαι τα πάντα, ή είσαι κουρασμένη ή απηυδισμένη ή ότι άλλο, και απλά διαπιστώνεις ότι δεν έχεις το παραμικρό κίνητρο για να κάνεις ο,τιδήποτε. Εκεί να δω πόσα απίδια πιάνει ο σάκος…

Κι επειδή έχω περάσει και ο ίδιος από την εν λόγω φάση, για ένα πράγμα μπορώ να σε βεβαιώσω: ότι είναι δύσκολο, εξαιρετικά δύσκολο. Και να αντιμετωπίσεις και να διαχειριστείς αυτή την τεράστια φούσκα ναφθαλίνης που αισθάνεσαι να σε περικλείει, και να μη σου αφήνει περιθώριο για οποιαδήποτε αντίδραση. Οπότε, πέραν των εξωγενών παραγόντων, οφείλεις, αν θες να το αντιμετωπίσεις σωστά, να εντοπίσεις για τι είδους έλλειψη κινήτρου μιλάμε, από πού πηγάζει δηλαδή, ώστε να χτυπήσεις την απραξία στη ρίζα της:

• Φόβος. Τρέμεις την ιδέα να προσπαθήσεις το χ ή ψ project, για άπειρους λόγους, που δεν ενδιαφέρουν. Αυτό που μετράει είναι το ότι ο φόβος αυτός σε παραλύει, σε καταλαμβάνει ολόκληρη για την ακρίβεια, και δεν σου επιτρέπει να προχωρήσεις ούτε βήμα παρακάτω. Οπότε αυτομάτως ακινητοποιούνται και όλα εκείνα τα ερεθίσματα που θα έδιναν νόημα σε οποιαδήποτε πράξη ή ενέργεια σου. Μένοντας άπραγη και αδρανής. Έτσι απλά…
• Λανθασμένη στόχευση. Πολλές φορές το ότι δεν επιδιώκεις κάτι, είναι απόρροια του ότι δεν έχεις θέσει εξ αρχής τον σωστό στόχο, αλλά επιλέγεις να κινείσαι περιφερειακά ή ακόμη και σε άλλο μήκος κύματος. Θα μου πεις, αν ούτε κι εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις, τι θα γίνει; Θα σου πω, ότι είναι δικό σου θέμα να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και με ξεκάθαρες προθέσεις απέναντι σε κάθε τι που επιδιώκεις. Μην κλαίγεσαι μετά, ότι δεν σε κινητοποιεί και τίποτα, γιατί τα θες και τα παθαίνεις…
• Έλλειψη σαφήνειας. Ως προς τις προθέσεις και τις επιδιώξεις σου κάθε φορά. Θες γενικά και αόριστα «να βρεις μία καλή δουλειά», χωρίς τον παραμικρό περαιτέρω προσδιορισμό. Μοιραία, θα χάσεις κάθε όρεξη με την πρώτη δυσκολία και θα χτυπιέσαι ότι δεν έχεις την παραμικρή διάθεση να κάθεσαι να ψάχνεις τζάμπα και στα κουτουρού, που λένε και στο χωριό μου. Μα, εφόσον δεν ξέρεις ούτε η ίδια τι θέλεις, πώς περιμένεις να λάβεις την οποιαδήποτε εσωτερική δύναμη, για να το κυνηγήσεις; Ρίξε έναν προβολέα στην ομίχλη, μπας και ξεκαθαρίσουν τα πράγματα…
• Σύγκρουση αξιών. Μπορεί τα «θέλω» σου να μη συμβαδίζουν ή, ακόμη χειρότερα, να έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τα «πρέπει» σου. Τότε, στο όνομα οιουδήποτε ηθικού ή κανονιστικού κώδικα συμπεριφοράς και περιοριστικού κανόνα που η ίδια έχεις θέσει στον εαυτό σου, υψώνεις ένα μεγαλειώδες απαγορευτικό σε οποιαδήποτε εσωτερική κινητοποίηση. Και τα πράγματα κινούνται σε επίπεδο ίδιο με τη στάθμη της θάλασσας. Αναλλοίωτα και βαρετά…
• Έλλειψη αυτονομίας. Αν δεν αποφασίζεις η ίδια για τη ζωή σου, τότε τα πράγμα είναι ακόμη χειρότερα. Και αν εξαρτάσαι από άλλους, τότε έχεις ένα ακόμη μεγαλύτερο εμπόδιο που πρέπει να απομακρύνεις. Αν θες να κινητοποιηθείς για το ο,τιδήποτε, πρώτα βγάλε αυτό από τη μέση και μετά έλα να το ξανακουβεντιάσουμε. Αφού δηλαδή καταστείς αληθινά ανεξάρτητη…
• Πένθος και θλίψη. Μία μεγάλη απώλεια, μπορεί εύκολα να παγώσει το χρόνο μαζί της, και να μην σου επιτρέψει να κάνεις ούτε βήμα παρακάτω. Ο εύκολος τρόπος είναι να ακινητοποιηθείς και να μην κάνεις το παραμικρό για να την ξεπεράσεις. Τι είδους υπηρεσίες θεωρείς ότι προσφέρεις κατά αυτόν τον τρόπο στον εαυτό σου; Τις χείριστες, θα σου πω εγώ. Για να μην στέκεσαι πάνω από άλμπουμ παλιών φωτογραφιών, αναπολώντας το παρελθόν, βρες το ο,τιδήποτε μπορεί να σε ξεκουνήσει, και σήκω από τον καναπέ ή το κρεβάτι, μπας και συνεχίσεις τη ζωή σου!

Σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει, η ζωή είναι ρόδα, την οποία δεν σταματάμε οι ίδιοι να γυρίζουμε, καθ’ όλη τη διάρκεια της. Ναι, μπορείς να κάνεις στάσεις για ξεκούραση, αλλά μη νομίζεις ότι θα συνεχίσει να τσουλάει και από μόνη της. Η αίσθηση του χρόνου μπορεί να μένει ρέουσα, αλλά ουσιαστικά είναι παντελώς αναλλοίωτη. Τα κίνητρα για να συνεχίσεις να τσουλάς τη ρόδα, πιο δυναμικά ή με πιο σταθερούς ρυθμούς, είναι απόλυτα προσωπική σου υπόθεση. Οφείλεις να τα γνωρίζεις και να τα ανακαλύπτεις εγκαίρως, κάνοντας παράλληλα ό,τι περνάει από το χέρι σου, για να μη σταματάνε ποτέ. Η εσωτερική ακινητοποίηση είναι το πρώτο βήμα προς την ψυχική απονέκρωση. Να το θυμάσαι, κάθε φορά που δεν ξέρεις για ποιους λόγους να συνεχίζεις να προσπαθείς, και να μην ξεχνάς ποτέ τους προσωπικούς σου φανούς ομίχλης, που θα σε βοηθάνε να τους εντοπίζεις. Είναι πάντα εκεί και σε περιμένουν. Το θέμα είναι να επιθυμείς και η ίδια να τους βλέπεις. Και να τους κυνηγάς κάθε φορά, σαν να είναι η πρώτη…
source:marymary.gr