Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ

Ναι, δυστυχώς. Είναι ο επιρρηματικός προσδιορισμός που ταιριάζει καλύτερα από κάθε άλλον στην εν λόγω περίπτωση. Είτε διότι έχεις βαρεθεί να νταντεύεις γκόμενους και να το παίζεις μανούλα τους. Είτε γιατί το βλέπεις ως ένα πρώτο βήμα προς την άγρια, στυγνή εκμετάλλευση από πλευράς του. Είτε γιατί απλούστατα, θέλεις έναν άντρα με τα όλα του, σοβαρό και ώριμο, μακριά από το στυλ «εφηβικές περιπετειούλες», που το έζησες, το απόλαυσες, αλλά δεν θέλεις να το ξανακάνεις πια. Μεγαλώσαμε πλέον, όσο κι αν η τωρινή σου επιλογή μοιάζει να το αρνείται…

Σου προσέφερα πλειάδα περιπτώσεων, και η περιπτωσιολογία είναι απείρως μεγαλύτερη, αλλά το αποτέλεσμα ένα: είναι παιδί. Όχι ηλικιακά, αλλά ψυχολογικά και συνειδησιακά. Τα στοιχεία που το ουρλιάζουν; Εμφανέστατα. Η προσπάθεια βελτίωσης τους; Δύσκολη να επιτύχει, εφόσον ο ίδιος δεν αναγνωρίζει το πρόβλημα (που μπορεί να μην είναι και τέτοιο στα μάτια μίας άλλης κοπέλας, αλλά στα δικά σου σίγουρα ισοδυναμεί με καταστροφή). Και δυστυχώς, τα δικά σου είναι που το αντιμετωπίζουν στην παρούσα στιγμή… Συνεπώς, κόκκινος συναγερμός όταν εντοπίσεις τα ακόλουθα:
Δεν θεωρεί απαραίτητο να δουλεύει. Να ναι καλά η μαμά κι ο μπαμπάς που φροντίζουν για την καλοπέραση του κανακάρη τους, ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει περάσει προ πολλού τα 25, και δεν δείχνει να συγκινείται με την προοπτική ανεξαρτητοποίησης του. Αντιθέτως, εξακολουθεί να ζει με τους γονείς του (εννοείται), ζητά χαρτζιλίκι σε καθημερινή βάση και απορεί μαζί σου, που δηλώνεις εξαντλημένη μετά το καθημερινό 12ωρο στο γραφείο οπότε δεν μπορείς να βρεθείτε τώρα, θέλεις να ξεκουραστείς. Αν μάλιστα σου στήσει και καβγά για αυτό, χτύπησες double score, συγχαρητήρια…
Δεν ξέρει τι θα πει ευθύνες. Όταν δεν έχει βγει από το σπίτι για να πει σε δημόσια υπηρεσία, ή έστω να καλύψει κάποιες από τις ανάγκες του νοικοκυριού, φροντίζοντας να διοχετεύει μάλιστα τις δικές του υποχρεώσεις, σε όποιο από τα θύματα του βρει πιο πρόσφορο προς εκμετάλλευση (για αυτό πρόκειται, μη γελιέσαι), τι άλλο μπορείς να περιμένεις. Άστον να βολτάρει με το μοδάτο αμάξι του μπαμπά (ποιού άλλου;) και να το παίζει μούρη. Όταν το τρακάρει, πάλι τον μπαμπά θα πάρει τηλέφωνο για να κανονίσει τα της ασφαλιστικής, μη γελιέσαι καθόλου…
Θέλει να παρτάρει ανελέητα. Έτσι είναι όλη του η ζωή, και η φιλοσοφία του περί αυτής. Ακόμη και στα 30 something του, δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει ως κάτι άλλο από έναν ανώδυνο χαβαλέ, με τις δύσκολες πτυχές της να εξαλείφονται από το μυαλό του, με α ζόρια της να του φαίνονται αλαμπουρνέζικα, με την καλοπέραση να φαντάζει ως το μόνο που έχει να κάνει στην καθημερινότητα του. Κούραση, κόπος, προσπάθεια, άγνωστες λέξεις. Μόνο αραλίκι, και καλοπέραση γνωρίζει το παιδί. Κι ας απέχει έτη φωτός από τα 18 και τη φοιτητική ζωή. Αυτό απλά κάνει την κατάσταση τραγικότερη…
Σε αντιμετωπίζει ως κάτι κατώτερο. Ναι, είναι η απόλυτα παιδική αντιμετώπιση του να μην ξέρεις πώς να διαχειριστείς το διαφορετικό, το πιο πλούσιο και κομψό από σένα, και βάζεις τα αδύνατα δυνατά να το μειώσεις, να το φέρεις στα ίσα με σένα επίπεδα, ώστε να αισθανθείς καλά με τον εαυτό σου. Και αφού το κάνεις υποχείριο σου, να το μαραζώσεις, απλά γιατί μπορείς. Μόλις διαπιστώσεις τις συναφείς τάσεις ελέγχου, αντάμα με την αντιμετώπιση σου ως υπηρετικό προσωπικό, κατώτατης μάλιστα βαθμίδας, μπορείς να καταλάβεις ότι ποτέ δεν υπερπήδησε τη σχολική bully αντιμετώπιση της ζωής. Απλά γιατί δεν μπόρεσε, μην αμφιβάλλεις για αυτό…
Φέρεται ασυλλόγιστα. Για τον απλοϊκό του νου, δεν υπάρχει κανένα δεύτερο επίπεδο σε όσα λέμε και κάνουμε, καμία άλλη όψη πέραν αυτής που συλλαμβάνει ο ίδιος με την πρώτη ματιά. Τα λεγόμενα του εκτοξεύονται χωρίς συναίσθηση όσων μπορούν να προκαλέσουν, οι πράξεις του δηλώνουν ότι δεν ενδιαφέρεται στο ελάχιστο για την επίδραση που μπορούν να έχουν στους γύρω του. Όλο το παραπάνω πακετάκι τυλίγεται με την κορδέλα της έλλειψης συναισθηματικής νοημοσύνης και σου προσφέρεται καθημερινά, σε πλουσιοπάροχες δόσεις. Και καλά ξεμπερδέματα, προσπαθώντας να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα…
Νοιάζεται μόνο για αυτόν. Ναι, μην έχεις αμφιβολία, όπως κι κάθε άλλο παιδί, που θέτει τον εαυτό του και τις δικές του επιθυμίες στο 99% της καθημερινής του δράσης, έτσι και το κελεπούρι που δεν ξέρω από πού το ψώνισες, αλλά δεν θα σου πω και συγχαρητήρια. Μόνο τα δικά του συναισθήματα μετράνε (που αν περνάνε και την εφηβική τους φάση, τότε κλάφτα Χαράμαπε), μόνο όσα θέλει εκείνος έχουν σημασία, μόνο οι δικές του πεποιθήσεις συνιστούν τη μοναδική αλήθεια. Να σε προετοιμάσω λίγο ψυχολογικά: όσο κι αν έχεις δεθεί με έναν τέτοιο άντρα, δύσκολα μπορείς να τον αλλάξεις. Και αυτό για δύο λόγους: αφενός επειδή όλη σου η προσπάθεια θα του φανεί ως κάτι ξένο, καθότι ποτέ δεν έμαθε να προσπαθήσει να σκεφτεί διαφορετικά (ε ρε ξύλο που θέλουν κάμποσοι γονιοί εκεί έξω) και αφετέρου επειδή δεν το θέλει. Δεν το επιθυμεί. Τόσο απλά. Περνάει τέλεια όπως είναι, ην έχεις την παραμικρή αμφιβολία, έχει καβατζώσει και το γκομενάκι, οπότε γιατί να μπλέκει σε περιπέτειες και να το ζορίζει το πράγμα; Εκεί θα μείνει, σε αυτά που ξέρει, και που του παρέχουν ασφάλεια. Συνεπώς, το μπαλάκι είναι και πάλι στη δική σου πλευρά, και αυτό που καλείσαι να κάνεις, είναι να απαντήσεις με σιγουριά και σαφήνεια στο αν ο ρόλος μιας νταντάς ενός κακομαθημένου παιδιού είναι αυτό που ονειρεύτηκες για τον εαυτό σου όταν ξεκίνησες αυτή τη σχέση. Με το που θα δώσεις την απάντηση, μπορείς και να το πετάξεις. Στα παιχνίδια του και πάλι ολοταχώς, ή κάπου πολύ μακριά και πιο αποφασιστικά από αυτά…
source:marymary.gr