Όσο μεγαλώνεις, πίστευες ότι τα τόσο έντονα συναισθήματα, τα
μεγεθυσμένα και τραβηγμένα από όση τρίχα μαλλιού διαθέτεις, θα
ηρεμούσαν, θα καταλάγιαζαν και θα έμπαινες σε μία πιο cool φάση στα
ερωτικά σου. Την πέρασες και την εφηβεία, και τη μετεφηβεία, και αυτή
τραβηγμένη, πίστεψες ότι δεν μπορεί, θα ησυχάσεις και εσύ η γυναίκα, όσο
τρελή κι αν είσαι σε αυτόν τον τομέα, ιδίως στο hard part του, και στο πώς διαχειρίζεσαι τους δεσμούς σου.
Κι όμως, διαψεύδεσαι οικτρά με κάθε νέα σου προσπάθεια: η δυσαρέσκεια
σου, η πίκρα, τα νεύρα, η κακή διάθεση, όλα τα πλην μεγεθύνονται σε
χρόνο dt εντός σου, και η ίδια δεν θέλεις περισσότερο από τον απολύτως
απαραίτητο χρόνο, προκειμένου να μη χαρακτηριστείς παρανοϊκή, προτού
αισθανθείς να πνίγεσαι, να ασφυκτιάς και να δυστυχείς μέσα στη σχέση
σου. Ναι, αυτή είναι η λέξη-κλειδί και όχι, δεν είσαι υπερβολική:
δυστυχία. Γιατί εσύ πραγματικά υποφέρεις, κορίτσι μου, και αναρωτιέσαι
κιόλας για τον λόγο του ζοριού που τραβάς κάθε φορά πριν η μαύρη μαυρίλα
σε πλακώσει και αρχίσεις να τα βλέπεις όλα σε γκρι φόντο. Σου έχω νέα:
δεν είναι ένα, είναι πολλά. Με βασικότερα τα εξής, που θέλεις δεν θέλεις
θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις, αν τουλάχιστον επιθυμείς να ξεφύγεις
απο το σχετικό τριπάκι:
Προσδοκίες όχι μόνο απέναντι του, αλλά και απέναντι σε σένα την ίδια, στα ουράνια. Το να θέτεις τον πήχυ ψηλά δεν είναι απαραιτήτως κακό, κάθε φορά. Για την ακρίβεια εξαρτάται από το εκάστοτε ύψος, γεγονός που λίγο πολύ διαμορφώνει ένα κλίμα, αλλά και το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση. Το να θέτεις όμως και τον ίδιο σου τον εαυτό προ δυσανάλογων ευθυνών και προσδοκιών, τις οποίες εκ των προτέρων γνωρίζεις, τελειομανής ούσα, ότι δεν θα μπορέσεις να εκπληρώσεις, ναι, είναι και σκέτη παράονοια και αυτομαστίγωμα κανονικό. Που τα φορτώνεις ωραιότατα πάνω σου και στο δυστυχές (επίσης, είμαι σίγουρος) αγόρι σου, και μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσεις να βράζεις το στάρι για τα κόλλυβα;
Κατάλοιπα από το παρελθόν. Όχι, δεν μιλάω απαραίτητα για τραυματικές εμπειρίες, ούτε για προσπάθειες που δεν ευοδώνονται και σου αφήνουν απωθημένα και στην επόμενη σχέση. Αναφέρομαι σε όλα αυτά που εγκολπώνεις μέσω της καθημερινής σου εμπειρίας, και τα οποία δημιουργούν ένα συμπαγές σώμα, που κατακάθεται σαν κανονικό ίζημα πάνω στην καρδούλα σου και τη μετατρέπει αργά αλλά σταθερά σε πέτρα. Ναι, σε αναισθητοποιεί και σε καθιστά ανίκανη να νιώσεις όσα θες, απλά γιατί δεν έχεις βάλει τελεία και παύλα σε όσα έχεις περάσει και δεν έχεις γυρίσει σελίδα. Η δυστυχία σου με άλλα λόγια προέρχεται κανονικότατα από το παρελθόν σου, και είναι της προηγούμενης, και όχι της επόμενης ημέρας. Να λέγεται κι αυτό...
Προσπάθεια με κάθε τρόπο επιβολής του δικού σου. Τρόπου ζωής; Αντίληψης για τα πράγματα; Νοοτροπίας; Θες μάνα μου να τον πάρεις τον άνθρωπο και να του αλλάξεις τα φώτα, προκειμένου να μετατραπεί σε αυτό που θες και όχι αυτό που έχεις στα αλήθεια; Δεν λέω, θεμιτό, αν και όχι απολύτως υγιές, φτάνει να αναγνωρίζεις η ίδια τις προθέσεις σου και να μην τις μεταμφιέζεις σε κάτι το διαφορετικό. Αλλιώς, η δυστυχία σου, που πηγάζει από την οργή που νιώθεις για το ότι το αγόρι σου αποδείχτηκε άτομο με προσωπικοτητα που κλέινει την πόρτα στα μούτρα σου σε κάθε σχετική προσπάθεια σου, απλά μεταφράζεται σε δυστυχία για αυτό που (δεν) έχεις. Απλά γιατί δεν είναι αυτό που ζητάς. Θα μου πεις, και πού να το βρεις; Ξέρω γω; Σε κάποιο κατάστημα με μαριονέτες ίσως...
Κρατάς σκορ στη σχέση σου. Ναι, τη βλέπεις τόσο ανταγωνιστικά, όχι σαν ισότιμο δεσμό, αλλά σαν αγώνα δρόμου, τον οποίο ο ένας από τους δύο πρέπει σώνει και καλά να κερδίσει. Και επειδή πρόκειται για μαραθώνιο, κάθε φορά που ξεμένεις πίσω, σε πιάνει το παράπονο, οπότε ρίχνεις και μία ξεγυρισμένη μανιοκαταθλιψάρα, έτσι ώστε να έρθεις στα ίσια σου και να τιμωρήσεις το σιχαμερό γουρούνι, που τόλμησε να σου προηγηθεί κιόλας. Ο εν λόγω αγώνας βέβαια, παίζει και να διεξάγεται μόνο μέσα στο μυαλό σου, αλλά τη δουλειά του την κάνει και με το παρταπάνω. Και μάλιστα, σε τροφοδοτεί με τόσο έντονα συναισθήματα, που δεν απέχουν πολύ από την ουσιαστική δυστυχία. Σε τέτοιο σημείο σε φέρνει η ανταγωνιστικότητα και τάση σου για επιβολή. Το καταλαβαίνεις;
Σε παραμελείς συστηματικά. Όχι, που δεν θα υπήρχε και το άλλο άκρο φάτσα κάρτα: που σημαίνει ότι η σχέση σου σε έχει καταπιεί, έχεις χαθεί μέσα της, ο άλλος σε καβάλησε για τα καλά και όχι απλά δεν κάνεις το παραμικρό βήμα προς αναθέρμανση των όποιων ψηγμάτων ισότητας εντός της, αλλά κάθεσαι και το απολαμβάνεις ακόμη περισσότερο, ε; Δεν ξέρω αν το λες μαζοχισμό, ξέρω ότι κατά βάθος γνωρίζεις ότι δεν περνάς καλά, και αυτό σε κάνει όσο πιο δυστυχισμένη μπορείς να νιώσεις. Ναι, μιλάμε για κανονικότατα μοτίβα συμπεριφορών, σε κάθε περίπτωση. Τα οποία επαναλαμβάνεις εκούσια, επειδή δεν έμαθες να κάνεις αλλιώς. Και δεν ξέρεις διαφορετικά. Διαιωνίζοντας το παρόν καθεστώς για όσο πάει. Ή όσο αντέξεις...
Αποφεύγεις το hardstuff. Και όλο και μαζεύεις, και όλο και φορτώνεις, και όλο και σε κακοποιείς ψυχικά, συσσωρεύοντας τόσο ψυχικό κόστος και φορτίο, που αληθινά αναρτιέμαι μέχρι πού μπορείς να φτάσεις τη φθορά σου με τα ίδια σου τα χεράκια. Ναι, μπορεί να φοβάσαι να συζητήσεις τα δύσκολα κομμάτια της συμβίωσης σου με τον άνθρωπο αυτό. Ναι, μια χαρά περνάς και έτσι, για ποιό λόγο να αναλώνεσαι σε καβγάδες και μπελάδες; Για να διασφαλίσεις μία βραχύχρονη συμφωνία ειρήνης, πιο πολύ μεταξύ εσού και του εαυτού σου, κα όχι των δυο σας, αποφεύγεις να θέσεις επί τον τύπον των ήλων τα αληθινά σας προβλήματα, παραπέμποντας τα για το μέλλον. Μάντεψε τι: θα παραμείνουν άλυτα και, όπου μπορούν, θα διογκωθούν κιόλας, ακριβώς επειδή δεν προβαίνεις σε εκκαθάριση. Και εσύ; Θα παραμείνεις με ένα βάρος μέσα σου, που θα σε κάνει όσο λιγότερο χαρούμενη μπορείς για αυτό που έχεις. Και θα αναρωτιέσαι κιόλας τι είναι αυτό που αισθάνεσαι ότι σε πνίγει και σε πιάνει από το λαιμό κάθε φορά. Πρέπει κάτι να κάνεις, το ξέρεις και το ξέρω. Αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα ως έχει, με θάρρος και αποφασιστικότητα, και κυρίως, όχι μεμψίμοιρα. Στο χέρι σου είναι να διασφαλίσεις ότι η δυστυχία δεν θα εγκατασταθεί μόνιμα στη σκέψη και την ψυχή σου, σε ότι αφορά κάθε νέα προσπάθεια να συνδεθείς συναισθηματικά με το άλλο φύλο. Φτάνει να το θελήσεις. Και να πάρεις τον κασμά, ξεθεμελιώνοντας τους πυλώνες της δυστυχίας σου που μοιάζουν ριζωμένοι μέσα σου. Φυτεύοντας νέα, υγιή άνθη, απαλλαγμένα ζιζανίων και λοιπών παθογόνων μικροοργανισμών. Που θα τους επιτρέψουν να αναπτυχθούν και να ανθίσουν και, κυρίως, να ζήσουν αναπνέοντας ελεύθερα από εδώ και πέρα…
source:marymary.gr
Προσδοκίες όχι μόνο απέναντι του, αλλά και απέναντι σε σένα την ίδια, στα ουράνια. Το να θέτεις τον πήχυ ψηλά δεν είναι απαραιτήτως κακό, κάθε φορά. Για την ακρίβεια εξαρτάται από το εκάστοτε ύψος, γεγονός που λίγο πολύ διαμορφώνει ένα κλίμα, αλλά και το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση. Το να θέτεις όμως και τον ίδιο σου τον εαυτό προ δυσανάλογων ευθυνών και προσδοκιών, τις οποίες εκ των προτέρων γνωρίζεις, τελειομανής ούσα, ότι δεν θα μπορέσεις να εκπληρώσεις, ναι, είναι και σκέτη παράονοια και αυτομαστίγωμα κανονικό. Που τα φορτώνεις ωραιότατα πάνω σου και στο δυστυχές (επίσης, είμαι σίγουρος) αγόρι σου, και μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσεις να βράζεις το στάρι για τα κόλλυβα;
Κατάλοιπα από το παρελθόν. Όχι, δεν μιλάω απαραίτητα για τραυματικές εμπειρίες, ούτε για προσπάθειες που δεν ευοδώνονται και σου αφήνουν απωθημένα και στην επόμενη σχέση. Αναφέρομαι σε όλα αυτά που εγκολπώνεις μέσω της καθημερινής σου εμπειρίας, και τα οποία δημιουργούν ένα συμπαγές σώμα, που κατακάθεται σαν κανονικό ίζημα πάνω στην καρδούλα σου και τη μετατρέπει αργά αλλά σταθερά σε πέτρα. Ναι, σε αναισθητοποιεί και σε καθιστά ανίκανη να νιώσεις όσα θες, απλά γιατί δεν έχεις βάλει τελεία και παύλα σε όσα έχεις περάσει και δεν έχεις γυρίσει σελίδα. Η δυστυχία σου με άλλα λόγια προέρχεται κανονικότατα από το παρελθόν σου, και είναι της προηγούμενης, και όχι της επόμενης ημέρας. Να λέγεται κι αυτό...
Προσπάθεια με κάθε τρόπο επιβολής του δικού σου. Τρόπου ζωής; Αντίληψης για τα πράγματα; Νοοτροπίας; Θες μάνα μου να τον πάρεις τον άνθρωπο και να του αλλάξεις τα φώτα, προκειμένου να μετατραπεί σε αυτό που θες και όχι αυτό που έχεις στα αλήθεια; Δεν λέω, θεμιτό, αν και όχι απολύτως υγιές, φτάνει να αναγνωρίζεις η ίδια τις προθέσεις σου και να μην τις μεταμφιέζεις σε κάτι το διαφορετικό. Αλλιώς, η δυστυχία σου, που πηγάζει από την οργή που νιώθεις για το ότι το αγόρι σου αποδείχτηκε άτομο με προσωπικοτητα που κλέινει την πόρτα στα μούτρα σου σε κάθε σχετική προσπάθεια σου, απλά μεταφράζεται σε δυστυχία για αυτό που (δεν) έχεις. Απλά γιατί δεν είναι αυτό που ζητάς. Θα μου πεις, και πού να το βρεις; Ξέρω γω; Σε κάποιο κατάστημα με μαριονέτες ίσως...
Κρατάς σκορ στη σχέση σου. Ναι, τη βλέπεις τόσο ανταγωνιστικά, όχι σαν ισότιμο δεσμό, αλλά σαν αγώνα δρόμου, τον οποίο ο ένας από τους δύο πρέπει σώνει και καλά να κερδίσει. Και επειδή πρόκειται για μαραθώνιο, κάθε φορά που ξεμένεις πίσω, σε πιάνει το παράπονο, οπότε ρίχνεις και μία ξεγυρισμένη μανιοκαταθλιψάρα, έτσι ώστε να έρθεις στα ίσια σου και να τιμωρήσεις το σιχαμερό γουρούνι, που τόλμησε να σου προηγηθεί κιόλας. Ο εν λόγω αγώνας βέβαια, παίζει και να διεξάγεται μόνο μέσα στο μυαλό σου, αλλά τη δουλειά του την κάνει και με το παρταπάνω. Και μάλιστα, σε τροφοδοτεί με τόσο έντονα συναισθήματα, που δεν απέχουν πολύ από την ουσιαστική δυστυχία. Σε τέτοιο σημείο σε φέρνει η ανταγωνιστικότητα και τάση σου για επιβολή. Το καταλαβαίνεις;
Σε παραμελείς συστηματικά. Όχι, που δεν θα υπήρχε και το άλλο άκρο φάτσα κάρτα: που σημαίνει ότι η σχέση σου σε έχει καταπιεί, έχεις χαθεί μέσα της, ο άλλος σε καβάλησε για τα καλά και όχι απλά δεν κάνεις το παραμικρό βήμα προς αναθέρμανση των όποιων ψηγμάτων ισότητας εντός της, αλλά κάθεσαι και το απολαμβάνεις ακόμη περισσότερο, ε; Δεν ξέρω αν το λες μαζοχισμό, ξέρω ότι κατά βάθος γνωρίζεις ότι δεν περνάς καλά, και αυτό σε κάνει όσο πιο δυστυχισμένη μπορείς να νιώσεις. Ναι, μιλάμε για κανονικότατα μοτίβα συμπεριφορών, σε κάθε περίπτωση. Τα οποία επαναλαμβάνεις εκούσια, επειδή δεν έμαθες να κάνεις αλλιώς. Και δεν ξέρεις διαφορετικά. Διαιωνίζοντας το παρόν καθεστώς για όσο πάει. Ή όσο αντέξεις...
Αποφεύγεις το hardstuff. Και όλο και μαζεύεις, και όλο και φορτώνεις, και όλο και σε κακοποιείς ψυχικά, συσσωρεύοντας τόσο ψυχικό κόστος και φορτίο, που αληθινά αναρτιέμαι μέχρι πού μπορείς να φτάσεις τη φθορά σου με τα ίδια σου τα χεράκια. Ναι, μπορεί να φοβάσαι να συζητήσεις τα δύσκολα κομμάτια της συμβίωσης σου με τον άνθρωπο αυτό. Ναι, μια χαρά περνάς και έτσι, για ποιό λόγο να αναλώνεσαι σε καβγάδες και μπελάδες; Για να διασφαλίσεις μία βραχύχρονη συμφωνία ειρήνης, πιο πολύ μεταξύ εσού και του εαυτού σου, κα όχι των δυο σας, αποφεύγεις να θέσεις επί τον τύπον των ήλων τα αληθινά σας προβλήματα, παραπέμποντας τα για το μέλλον. Μάντεψε τι: θα παραμείνουν άλυτα και, όπου μπορούν, θα διογκωθούν κιόλας, ακριβώς επειδή δεν προβαίνεις σε εκκαθάριση. Και εσύ; Θα παραμείνεις με ένα βάρος μέσα σου, που θα σε κάνει όσο λιγότερο χαρούμενη μπορείς για αυτό που έχεις. Και θα αναρωτιέσαι κιόλας τι είναι αυτό που αισθάνεσαι ότι σε πνίγει και σε πιάνει από το λαιμό κάθε φορά. Πρέπει κάτι να κάνεις, το ξέρεις και το ξέρω. Αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα ως έχει, με θάρρος και αποφασιστικότητα, και κυρίως, όχι μεμψίμοιρα. Στο χέρι σου είναι να διασφαλίσεις ότι η δυστυχία δεν θα εγκατασταθεί μόνιμα στη σκέψη και την ψυχή σου, σε ότι αφορά κάθε νέα προσπάθεια να συνδεθείς συναισθηματικά με το άλλο φύλο. Φτάνει να το θελήσεις. Και να πάρεις τον κασμά, ξεθεμελιώνοντας τους πυλώνες της δυστυχίας σου που μοιάζουν ριζωμένοι μέσα σου. Φυτεύοντας νέα, υγιή άνθη, απαλλαγμένα ζιζανίων και λοιπών παθογόνων μικροοργανισμών. Που θα τους επιτρέψουν να αναπτυχθούν και να ανθίσουν και, κυρίως, να ζήσουν αναπνέοντας ελεύθερα από εδώ και πέρα…
source:marymary.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου