ΑΥΤΑ ΘΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΣΟΥ

Κανονικό συμβόλαιο θανάτου όμως, έτσι; Με τον επαγγελματία εκτελεστή να πληρώνεται αδρά και εκ των προτέρων, με το θύμα γνωστό και ανυποψίαστο για το τι το περιμένει, με το έγκλημα να τελείται, και ούτε ίχνη, ούτε καν υποψία για τον ηθικό αυτουργό. Ε ναι, έχεις δει αρκετά αστυνομικά, ώστε να γνωρίζεις τα να κάνεις για να αποφύγεις το οποιοδήποτε μπλέξιμο. Και στη συνέχεια, θα νίψεις τας χείρας σου αδιάφορη για το ότι μόνη εσύ οργάνωσες και συντέλεσες το τέλειο έγκλημα.

Κι όταν μιλάμε για τη σχέση σου; Κι όταν τα πράγματα γίνονται μεν ασυνείδητα, αλλά άκρως αποτελεσματικά, με τη δόση του δηλητηρίου που εγχύεις στις φλέβες της, να την απονεκρώνουν αργά και σταδιακά, αφήνοντας σε σένα το ελεύθερο για το ποια θα είναι η τελευταία και μοιραία μαζί δόση; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, φοβάμαι, και οι δολοφόνοι επιστρατευμένοι ήδη από την έναρξη αυτής, περιμένοντας υπομονετικά πότε θα τους θέσεις σε δράση. Δεν θα αργήσεις άλλωστε, δεν μπορείς και να περιμένεις, καθώς φαίνεται. Ξεκίνα:

Υπέρμετρες προσδοκίες. Το κάνεις πάντα. Βουλιάζεις τη σχέση σου σε έναν ωκεανό προσδοκιών, από τον οποίο δεν μπορεί να βγει σώα και αβλαβής, για τον απλούστατο λόγο ότι, όσο κουπί και να κάνει, πάντα θα έχεις κάμποσα μίλια ακόμη θάλασσας να προσθέσεις. Δεν είσαι ικανοποιημένη ποτέ και με τίποτα, για τον απλούστατο λόγο ότι πάντα θα πρέπει να σου παρέχει κι άλλα, να σου δίνει περισσότερα, να κατορθώνει ακόμη υψηλότερα. Απλά και μόνο γιατί είναι η σχέση σου. Και ο μισός φορέας αυτής, το αγόρι σου δηλαδή, θα στοχοποιηθεί εκ των προτέρων. Και θα του ζητηθούν τα αδύνατα, και ακόμη περισσότερα. Διότι απλά και μόνο τα έφτιαξε με σένα. Και σε κάθε αποτυχία του να πιάσει τον ουρανό με γυμνά χέρια, ένα κεράκι της υπομονής σου θα σβήνει, και ένα ακόμη σημείο των ζωντανών κυττάρων αυτού που έχετε θα πηγαίνει για βρούβες…

Λογική. Όταν το συναίσθημα κάνει στην άκρη για χάρη της λογικής, και η υπερανάλυση αντικαθιστά παντελώς το βίωμα αυτό καθεαυτό, τα πράγματα αρχίζουν και παίρνουν το δρόμο του μη αναστρέψιμου. Όχι αυτού με τη Μόνικα Μπελούτσι, αλλά της κατάστασης εκείνης όπου δεν αφήνεσαι να ζήσεις την όλη φάση με το αγόρι σου, χωρίς κρατήματα και δεύτερες σκέψεις, αλλά απλά πρέπει να αναλύσεις εξαντλητικά τα πάντα, να τα θέσεις σε καλούπια και κάτω από την εποπτεία αυστηρών κανόνων, να το ξενερώσεις το πράγμα και να το αποστραγγίξεις από κάθε συναισθηματική διάσταση. Είναι σαν λουλούδι που του αφαιρείς το οξυγόνο. Μαραίνεται αργά αργά, και στο τέλος ξεραίνεται και πεθαίνει. Η λογική απαιτείται εκεί μόνο όπου τα συναισθήματα υπερχειλίζουν την κατάσταση, και δεν σε αφήνουν να σκεφτείς καθαρά, με πρακτικές συνέπειες στη λοιπή καθημερινότητα σου. Για όλα τα άλλα, απλά δίνει μαχαιριές και ξεσκίζει το μεταξένιο ύφασμα των συναισθημάτων με το οποίο έχεις ντύσει αυτό που με κόπο και προσπάθεια πάλεψες να δημιουργήσεις…

Κριτική. Ανέξοδη, άκοπη και πάντως σκληρή. Το ότι θεωρείς αυτομάτως ότι μπορείς να κρίνεις όχι απλά το χαρακτήρα και την προσωπικότητα, αλλά και όλο τον τρόπο ζωής και τις εμπειρίες του ανθρώπου που έχεις δίπλα σου, αφενός υποδηλώνει ένα συναισθηματικό θράσος, αφετέρου πλήρη, παντελή αδιαφορία για το πώς μπορεί να αισθανθεί από την επίθεση και τον ψυχικό εκβιασμό που του ασκείς. Λες και η ίδια είσαι η αλάνθαστη και υπερτέλεια γκόμενα, που δεν επιδέχεται κριτικής, αλλά όοοοοχι: αυτόν θα τον ξεζουμίσεις σαν σφουγγάρι, θα πάρεις μόνη σου τα δικαιώματα και θα κριτικάρεις άγρια κάθε τι που δεν ταιριάζει 1000% στο δικό σου, μοναδικό και αψεγάδιαστο γούστο και αντίληψη για τα πράγματα. Ο πυροβολισμός έχει ήδη πέσει και δεν τον έχεις αντιληφθεί…

Συνήθεια και ρουτίνα. Όταν το όλο πράγμα περάσει από την περίοδο της άγριας περιέργειας και του πάθους, που αρκούσαν από μόνα τους για να τροφοδοτήσουν τη μηχανή και να την κάνουν να λειτουργεί, στην πλήρη απομυθοποίηση, και από εκεί στην επανάληψη μίας ανιαρής καθημερινότητας, τότε κάθε μέρα που περνά έτσι, κάνει τις πληγές και το χάσμα μεταξύ σας να βαθαίνει όλο και περισσότερο. Θα μου πεις, τι μπορείς να κάνεις; Να μην περάσεις από το ένα στάδιο στο άλλο τόσο γρήγορα, σίγουρα. Και το να επιλέγεις τη διατήρηση της περιέργειας και του ενθουσιασμού σου, είναι επίσης κάτι άλλο. Αλλά βλέπεις, βιάζεσαι να τα ζήσεις όλα, να τα κάνεις όλα, να ξεκλειδώσεις όλους τους κωδικούς του, και να δεις άμεσα τι κρύβει μέσα το μαγικό κουτί. Κι όταν το περιεχόμενο του σε απογοητεύσει, ε τότε καταλαβαίνεις ότι έχεις δύο επιλογές: ή ότι το πετάς ή ότι απλά μένεις και παίζεις μαζί του, συμβιβασμένη με την πραγματικότητα. Και επειδή συνήθως θα είσαι πολύ αδύναμη για να κάνεις το πρώτο, επιλέγεις το δεύτερο…

Παύση προσπάθειας. Όλα τα παραπάνω, ακόμη κι αν ο ασθενής βρίσκεται σε κώμα, δεν αρκούν για να αποσυνδέσουν τα καλώδια που τον κρατούν στη ζωή. Το τελειωτικό φονικό χτύπημα, που κάνει το μηχάνημα να σιγήσει και καθιστά κάθε απινιδωτή ανίσχυρο, έρχεται όταν πλέον πάψεις να προσπαθείς. Όταν θεωρήσεις ότι ο αυτόματος πιλότος θα μπορέσει να συνεχίσει να πετάει το αεροπλάνο εσαεί, κι ας κοιμάστε και οι δυο στο πιλοτήριο. Τα καύσιμα που τελειώνουν και η επερχόμενη λίγο πιο κάτω βουνοκορφή, δεν δείχνουν ούτε να σε πτοούν, ούτε να σε ανησυχούν. Ακριβώς διότι πλέον δεν περιμένεις να λάβεις τίποτα από αυτή τη σχέση, βαριέσαι ακόμη και να προσπαθήσεις. Κάπου εκεί, το game is over έχει ανακοινωθεί από τον Terminator, και η τελευταία πράξη του δράματος θα παιχτεί εκεί που θα οριστεί από τους πρωταγωνιστές του, δηλαδή εσάς. Μία απλή σκηνή, ίσα ίσα για να βεβαιωθεί και ιατροδικαστικά πλέον, ο κλινικός θάνατος του ασθενή, που μπορεί να είχε προοπτικές σωτηρίας, αλλά δυστυχώς οι θεράποντες ιατροί δεν πίστεψαν ούτε για ένα λεπτό στις δυνάμεις του. Με την ευθεία γραμμή στο μηχάνημα να ρίχνει και τυπικά πια τους τίτλους τέλους…
source:marymary.gr