Να το δεχτώ ότι είσαι άνθρωπος ήρεμος και χαμηλών τόνων. Να
σεβαστώ επίσης ότι απεχθάνεσαι κάθε μορφής ένταση και επιθετικότητα. Και
να διαχειριστώ ότι ως κυρίαρχη πρακτική, αντιπαρέρχεσαι κάθε έννοιας
συγκρουσιακής πολιτικής, επιλέγοντας την τακτική «τους έχουμε όλους
ευχαριστημένους» και «δεν θέλω να δυσαρεστήσω ποτέ κανέναν». Αν και το
θεωρώ ισότιμο της έλλειψης προσωπικότητας, είπαμε, μπορώ να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να συμβιβαστώ με αυτό.
Εσύ από πλευράς σου, πότε θα καταλάβεις ότι υπάρχουν περιπτώσεις και
αιτίες, οι οποίες θα σε αναγκάσουν, θέλεις δεν θέλεις, και να ανεβάσεις
το volume και να σπάσεις αβγά; Όχι σώνει και ντε για να φτιάξεις ομελέτα
κα να οδηγηθείς κάπου, αλλά για να διατηρήσεις την αξιοπρέπεια σου και
τη θέση σου κάθε δεδομένη χρονική στιγμή. Ακόμη κι αν επιμένεις να φοράς
τις γυαλιστερές σου παρωπίδες και να διατηρείς την αψεγάδιαστη εικόνα
του καλού κοριτσιού, οι ίδιες οι συνθήκες της ζωής, θα σε επαναφέρουν
στην οδυνηρή, πολλές φορές, πραγματικότητα. Υπενθυμίζοντας σου ότι
ορισμένες συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες. Και καλά θα κάνεις να
προετοιμαστείς καλά, έτσι ώστε να μη βγεις ηττημένη από αυτές, αλλά να
διατηρήσεις τα κεκτημένα και το status σου εκεί που θέλεις, κι όχι εκεί
που πάνε να σε οδηγήσουν άλλοι:
Συγκρούσεις για να διατηρήσεις την ανεξαρτησία σου. Το να είσαι κύριος του εαυτού σου, δεν είναι απλό δικαίωμα. Είναι κατάκτηση και κατόρθωμα. Επειδή οι άνθρωποι από τη φύση μας κοιτάζουμε να προσεταιριστούμε και να χρησιμοποιήσουμε (επ’ αγαθώ ή μη) άλλα ανθρώπινα όντα, που θεωρούμε πιο χαζά, ή έστω ανίσχυρα να αντιδράσουν στις επιταγές μας, θα διαπιστώσεις ότι δεν πρόκειται να παραμείνεις ανεξάρτητη αν δεν τρίξεις δόντια. Εξ απαλών ονύχων με την οικογένεια σου, η οποία πάντα α προσπαθεί να σε κουμαντάρει, μετέπειτα με ΚΑΘΕ αγόρι σου, το οποίο θα σε θεωρεί περιουσιακό του στοιχείο, ακόμη και με τις φίλες σου, που θα δοκιμάσουν να σε βάλουν σε συγκεκριμένα καλούπια, για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους ανάγκες και ανασφάλειες. Κάπου εκεί θα δεις ότι το συγκαταβατικό χαμόγελο, απλά θα σε προσεταιρίσει στις επικράτειες σου και θα σε κάνει πολύ πολύ δυστυχισμένη. Εκτός αν αποφασίσεις να εξεγερθείς…
Συγκρούσεις για να πετύχεις σε αυτό που κάνεις. Ο μύθος του καλού παιδιού, που με σκυμμένο κεφάλι και σκληρή δουλειά, κατάφερε να φτάσε στην κορυφή του κόσμου, σόρι κιόλας, αλλά είναι για αγρίους. Στον αληθινό κόσμο και την πραγματική ζωή, θα διαπιστώσεις ότι άπαξ και αποφασίσεις να πατήσεις το πόδι σου στη ζούγκλα, δυστυχώς θα αναγκαστείς να παίξεις και το παιχνίδι της, υπακούοντας στους νόμους της: με πρώτο και κυριότερο το ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, έτσι απλά. Δεν λέω ότι θα χρειαστεί απαραίτητα να πατήσεις επί πτωμάτων, αλλά ότι θα έρθεις σε σύγκρουση με κόσμο, και ότι θα χρειαστεί να επιβληθείς σε κάποιους άλλους, έστω και με το σκληρό τρόπο, ναι, αυτό πάρε το σαν δεδομένο. Αν τουλάχιστον επιθυμείς να επιτύχεις σε αυτό που κάνεις και να ξεφύγεις από το μέσο όρο, τότε ναι, θα αποκτήσεις και εχθρούς…
Συγκρούσεις για να επιβάλεις τη θέληση σου. Το ότι οι επιθυμίες του καθενός οφείλουν να είναι σεβαστές, εφόσον δεν βλάπτουν κάποιον άλλο, δυστυχώς δεν αποτελεί αυτονόητη αρχή στη σημερινή κοινωνία. Και η αποδοχή αυτών δεν έρχεται πάντα με το καλό, αλλά χρειάζεται να ξεκινήσει κανονικός πόλεμος, έως ότου καταφέρεις να κάνεις αυτό που θέλεις. Όχι επειδή δεν έχεις δίκιο, αλλά γιατί κάποιοι θα βρεθούν πάντα να σε αμφισβητήσουν, και να προσπαθήσουν να σε φέρουν στα δικά τους νερά και τον δικό τους τρόπο. Αν υποχωρήσεις και συμβιβαστείς, τότε μην αμφιβάλεις ότι κάποιος άλλος θα αναλάβει να πάρει τη θέση σου. Μέχρι τότε, απλά μπορείς να ξεκινήσεις να ανοίγεις μέτωπα, με όσους έχουν τη διάθεση να αμφισβητήσουν τις προθέσεις σου…
Συγκρούσεις για να επιβάλλεις σεβασμό απέναντι σου. Είναι προφανές, δεν γίνεται να αρέσουμε όλοι σε όλους. Και ακόμη φυσιολογικότερο, το ότι τα χνώτα ορισμένων ανθρώπων δεν ταιριάζουν με αυτά άλλων. Το πρόβλημα ξεκινάει, με το ζήτημα σεβασμός. Όταν δηλαδή διαπιστώσεις ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που όχι απλά δεν σε συμπαθούν (τιμή τους και καμάρι τους και τα αισθήματα αμοιβαία), αλλά φροντίζουν να υποδαυλίζουν καταστάσεις εναντίον σου και να εγείρουν ζητήματα που σε προσβάλλουν καταφανώς από εκεί που δεν υπάρχουν. Δεδομένο πρώτο: ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, κερδίζεται. Δεδομένο δεύτερο: Άλλος ήρξατο χειρών αδίκων. Οπότε δικαιούσαι να είσαι αυτή που έστω τυπικά θα κηρύξεις την έναρξη του πολέμου. Και όταν θα ολοκληρωθεί, θα έχεις καταφέρει όχι απλά να κερδίσεις το σεβασμό του αντιπάλου, αλλά και να διασφαλίσεις ότι δεν πρόκειται να ξανασχοληθεί μαζί σου αρνητικά. Κάνε την πάπια και το κορόιδο, και θα δεις για πότε οι φήμες θα γιγαντωθούν, και η αντίπαλη πλευρά θα αποθρασυνθεί, αρχίζοντας να σε πυροβολεί συστηματικότερα. Μήπως ήρθε η ώρα να βγάλεις το μυδραλιοβόλο; Λέω εγώ τώρα…
Συγκρούσεις για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Μην πιστέψεις ότι δεν θα βρεθεί κάποιος εκεί έξω, ακόμη κι αν είσαι το πιο φιλήσυχο πλάσμα στον κόσμο, που δεν θα επιχειρήσει να σε ξεσκίσει και να φάει τις σάρκες σου για πρωινό, απλά και μόνο επειδή του φάνηκες το πιο αδύναμο θήραμα. Τσουβαλιάζω όλες τις σχετικές περιπτώσεις, όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό σε ένα κοινωνικό περιβάλλον με τις ελάχιστες κοινωνικές συναναστροφές, και όπου η ανθρώπινη επαφή μοιραία φέρνει και αντιπάθειες, ακόμη και σφόδρες. Ε, τότε, με συγχωρείς δηλαδή, αλλά δεν θα περιοριστείς στο να κρυφτείς πίσω από το ανάχωμα σου και να βγάλεις λευκή σημαία, θα σε φάνε λάχανο. Αλλά αντίθετα, θα τραβήξεις το δόρυ σου και θα ριχτείς στη μάχη, έτοιμη να επικρατήσεις. Τον εαυτό σου υπερασπίζεσαι στην τελική, φρόντισε να το κάνεις καλά και αποφασιστικά! Και μην ξεχνάς ποτέ ότι η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Και ότι δεν πειράζει, καλό είναι ορισμένοι να σε φοβούνται. Τουλάχιστον θα ξέρουν ότι δεν τους συμφέρει να μπλέξουν με την πάρτη σου. Οπότε καλά θα κάνουν να αφήσουν την πολεμική μηχανή που αποτελείς στην ησυχία της, και να μην την προγκήξουν, γιατί μετά δύσκολα θα επιβιώσουν από την οργή της. Θα δεις από πόσες φασαρίες και άλλες συγκρούσεις θα σε γλιτώσει όλο αυτό. Αλλά για να διασφαλίσεις μία μακρόχρονη ειρήνη, οφείλεις να έχεις εξέλθει νικήτρια, με συντριπτικό τρόπο, από το πεδίο της μάχης. Αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις. Συνεπώς, άρχισε να αρματώνεσαι για την επόμενη εκστρατεία…
source:marymary.gr
Συγκρούσεις για να διατηρήσεις την ανεξαρτησία σου. Το να είσαι κύριος του εαυτού σου, δεν είναι απλό δικαίωμα. Είναι κατάκτηση και κατόρθωμα. Επειδή οι άνθρωποι από τη φύση μας κοιτάζουμε να προσεταιριστούμε και να χρησιμοποιήσουμε (επ’ αγαθώ ή μη) άλλα ανθρώπινα όντα, που θεωρούμε πιο χαζά, ή έστω ανίσχυρα να αντιδράσουν στις επιταγές μας, θα διαπιστώσεις ότι δεν πρόκειται να παραμείνεις ανεξάρτητη αν δεν τρίξεις δόντια. Εξ απαλών ονύχων με την οικογένεια σου, η οποία πάντα α προσπαθεί να σε κουμαντάρει, μετέπειτα με ΚΑΘΕ αγόρι σου, το οποίο θα σε θεωρεί περιουσιακό του στοιχείο, ακόμη και με τις φίλες σου, που θα δοκιμάσουν να σε βάλουν σε συγκεκριμένα καλούπια, για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους ανάγκες και ανασφάλειες. Κάπου εκεί θα δεις ότι το συγκαταβατικό χαμόγελο, απλά θα σε προσεταιρίσει στις επικράτειες σου και θα σε κάνει πολύ πολύ δυστυχισμένη. Εκτός αν αποφασίσεις να εξεγερθείς…
Συγκρούσεις για να πετύχεις σε αυτό που κάνεις. Ο μύθος του καλού παιδιού, που με σκυμμένο κεφάλι και σκληρή δουλειά, κατάφερε να φτάσε στην κορυφή του κόσμου, σόρι κιόλας, αλλά είναι για αγρίους. Στον αληθινό κόσμο και την πραγματική ζωή, θα διαπιστώσεις ότι άπαξ και αποφασίσεις να πατήσεις το πόδι σου στη ζούγκλα, δυστυχώς θα αναγκαστείς να παίξεις και το παιχνίδι της, υπακούοντας στους νόμους της: με πρώτο και κυριότερο το ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, έτσι απλά. Δεν λέω ότι θα χρειαστεί απαραίτητα να πατήσεις επί πτωμάτων, αλλά ότι θα έρθεις σε σύγκρουση με κόσμο, και ότι θα χρειαστεί να επιβληθείς σε κάποιους άλλους, έστω και με το σκληρό τρόπο, ναι, αυτό πάρε το σαν δεδομένο. Αν τουλάχιστον επιθυμείς να επιτύχεις σε αυτό που κάνεις και να ξεφύγεις από το μέσο όρο, τότε ναι, θα αποκτήσεις και εχθρούς…
Συγκρούσεις για να επιβάλεις τη θέληση σου. Το ότι οι επιθυμίες του καθενός οφείλουν να είναι σεβαστές, εφόσον δεν βλάπτουν κάποιον άλλο, δυστυχώς δεν αποτελεί αυτονόητη αρχή στη σημερινή κοινωνία. Και η αποδοχή αυτών δεν έρχεται πάντα με το καλό, αλλά χρειάζεται να ξεκινήσει κανονικός πόλεμος, έως ότου καταφέρεις να κάνεις αυτό που θέλεις. Όχι επειδή δεν έχεις δίκιο, αλλά γιατί κάποιοι θα βρεθούν πάντα να σε αμφισβητήσουν, και να προσπαθήσουν να σε φέρουν στα δικά τους νερά και τον δικό τους τρόπο. Αν υποχωρήσεις και συμβιβαστείς, τότε μην αμφιβάλεις ότι κάποιος άλλος θα αναλάβει να πάρει τη θέση σου. Μέχρι τότε, απλά μπορείς να ξεκινήσεις να ανοίγεις μέτωπα, με όσους έχουν τη διάθεση να αμφισβητήσουν τις προθέσεις σου…
Συγκρούσεις για να επιβάλλεις σεβασμό απέναντι σου. Είναι προφανές, δεν γίνεται να αρέσουμε όλοι σε όλους. Και ακόμη φυσιολογικότερο, το ότι τα χνώτα ορισμένων ανθρώπων δεν ταιριάζουν με αυτά άλλων. Το πρόβλημα ξεκινάει, με το ζήτημα σεβασμός. Όταν δηλαδή διαπιστώσεις ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που όχι απλά δεν σε συμπαθούν (τιμή τους και καμάρι τους και τα αισθήματα αμοιβαία), αλλά φροντίζουν να υποδαυλίζουν καταστάσεις εναντίον σου και να εγείρουν ζητήματα που σε προσβάλλουν καταφανώς από εκεί που δεν υπάρχουν. Δεδομένο πρώτο: ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, κερδίζεται. Δεδομένο δεύτερο: Άλλος ήρξατο χειρών αδίκων. Οπότε δικαιούσαι να είσαι αυτή που έστω τυπικά θα κηρύξεις την έναρξη του πολέμου. Και όταν θα ολοκληρωθεί, θα έχεις καταφέρει όχι απλά να κερδίσεις το σεβασμό του αντιπάλου, αλλά και να διασφαλίσεις ότι δεν πρόκειται να ξανασχοληθεί μαζί σου αρνητικά. Κάνε την πάπια και το κορόιδο, και θα δεις για πότε οι φήμες θα γιγαντωθούν, και η αντίπαλη πλευρά θα αποθρασυνθεί, αρχίζοντας να σε πυροβολεί συστηματικότερα. Μήπως ήρθε η ώρα να βγάλεις το μυδραλιοβόλο; Λέω εγώ τώρα…
Συγκρούσεις για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Μην πιστέψεις ότι δεν θα βρεθεί κάποιος εκεί έξω, ακόμη κι αν είσαι το πιο φιλήσυχο πλάσμα στον κόσμο, που δεν θα επιχειρήσει να σε ξεσκίσει και να φάει τις σάρκες σου για πρωινό, απλά και μόνο επειδή του φάνηκες το πιο αδύναμο θήραμα. Τσουβαλιάζω όλες τις σχετικές περιπτώσεις, όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό σε ένα κοινωνικό περιβάλλον με τις ελάχιστες κοινωνικές συναναστροφές, και όπου η ανθρώπινη επαφή μοιραία φέρνει και αντιπάθειες, ακόμη και σφόδρες. Ε, τότε, με συγχωρείς δηλαδή, αλλά δεν θα περιοριστείς στο να κρυφτείς πίσω από το ανάχωμα σου και να βγάλεις λευκή σημαία, θα σε φάνε λάχανο. Αλλά αντίθετα, θα τραβήξεις το δόρυ σου και θα ριχτείς στη μάχη, έτοιμη να επικρατήσεις. Τον εαυτό σου υπερασπίζεσαι στην τελική, φρόντισε να το κάνεις καλά και αποφασιστικά! Και μην ξεχνάς ποτέ ότι η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Και ότι δεν πειράζει, καλό είναι ορισμένοι να σε φοβούνται. Τουλάχιστον θα ξέρουν ότι δεν τους συμφέρει να μπλέξουν με την πάρτη σου. Οπότε καλά θα κάνουν να αφήσουν την πολεμική μηχανή που αποτελείς στην ησυχία της, και να μην την προγκήξουν, γιατί μετά δύσκολα θα επιβιώσουν από την οργή της. Θα δεις από πόσες φασαρίες και άλλες συγκρούσεις θα σε γλιτώσει όλο αυτό. Αλλά για να διασφαλίσεις μία μακρόχρονη ειρήνη, οφείλεις να έχεις εξέλθει νικήτρια, με συντριπτικό τρόπο, από το πεδίο της μάχης. Αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις. Συνεπώς, άρχισε να αρματώνεσαι για την επόμενη εκστρατεία…
source:marymary.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου