Οι συναισθηματικές συμπεριφορές που πρέπει να κόψεις μαχαίρι

Ο τρόπος που λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος βασίζεται σε δύο πυλώνες, εξίσου σημαντικοί και οι δύο για την πλήρη υποστήριξη του λειτουργικά. Λογική και συναίσθημα συνυπάρχουν και πολλές φορές αντιμάχονται συγκρουόμενα, με πολλούς νεκρούς και τραυματίες στο πεδίο των μαχών, και με τον εσωτερικό σου κόσμο σε πλήρες καθεστώς διάλυσης. Η τελική επικράτηση αποτελεί φωτογραφία του χαρακτήρα του εκάστοτε ανθρώπου. Και αν η πλάστιγγα γείρει προς την πλευρά του συναισθήματος… ε, τότε την έχεις άσχημα, φίλη.
Όχι ότι η άλλη επιλογή είναι ευνοϊκότερη. Απλά, δύναται να σε προφυλάξει ευκολότερα από τις κακοτοπιές, και δεν σε αφήνει με τα νώτα σου απολύτως ακάλυπτα. Οι συμπεριφορές εξάλλου που ορίζονται και κυριαρχούνται από το συναίσθημα είναι έντονες μεν, ύπουλες και ευθέως δυνάμει προδοτικές δε. Και ο προδότης δεν είναι άλλος από εκείνον που τις στεγάζει, δηλαδή και πάλι εσένα και μόνο εσένα. Σε πολλές περιπτώσεις, απλά γιατί δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Και σε άλλες, διότι σου δείχνουν τον απολύτως λανθασμένο δρόμο, ο οποίος οδηγεί ασφαλώς στο γκρεμό. Ναι, ξέρω ορισμένες από αυτές, η επιρροή των οποίων οφείλει να κοπεί μαχαίρι. Όχι για άλλο λόγο, αλλά για την καλύτερη δυνατή αυτοπροστασία σου. Όπως:

• Το να ακολουθείς το όνειρο κάποιου άλλου για σένα, και όχι τα δικά σου. Το να ζεις τη ζωή δηλαδή που επέλεξε κάποιος άλλος (αδιάφορο ποιος), και εσύ να έχεις απλά και μόνο φιλική συμμετοχή. Απλά και μόνο επειδή σημαίνει πολλά για σένα και δεν διανοείσαι να τον απογοητεύσεις ή δυσαρεστήσεις. Θα δυστυχήσεις πολύ…
• Η θεώρηση όλων των αγαπημένων σου ως δεδομένων, που θα βρίσκονται πάντα δίπλα σου, όποια μαλακία και λάθος κι αν κάνεις, όσο κι αν τους πληγώσεις. Οπότε μπορείς να βγάλεις άνετα τον κωλοπαιδαρίστικο εαυτό σου προς τα έξω. Θα εκπλαγείς σύντομα δυσάρεστα, για αυτό πάρτο αλλιώς, μπας και γλιτώσεις την επικείμενη σύγκρουση με την οδυνηρή πραγματικότητα…
• Η προσποίηση του να είσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι πραγματικά. Επειδή δεν σε αγαπάς; Επειδή στο ορίζει κάποιος άλλος; Η απάντηση στην εν λόγω ερώτηση είναι καθαρά επιβοηθητική και συμπληρωματική της άμεσης δράσης που πρέπει να αναλάβεις, αν βέβαια θες να ανακαλύψεις ποια είσαι πραγματικά. Απαλλαγμένη από κόμπλεξ και στείρες δεσμεύσεις, που απλά σε κάνουν να χάνεις περαιτέρω την μπάλα…
• Τα καθ’ έξη και κατά συνήθεια ψέματα. Μη σου πω και κατ’ επάγγελμα, καθώς θα μπορούσες άνετα να σταδιοδρομήσεις στον εν λόγω κλάδο. Δεν τα χρειάζεσαι και δεν διευκολύνουν τη ζωή σου, ούτε σε απαλλάσσουν ευθυνών και βασάνων. Απλά συσσωρεύουν αρνητικό κεφάλαιο εντός σου, και η αποπληρωμή θα έρθει με όλους τους νόμιμους τόκους. Keep that in mind…
• Η καταστροφή όλων των γεφυρών με τους γύρω σου. Αρυόμενη από κάποιο πείσμα ή κάτι που σε πλήγωσε, μη συνειδητοποιώντας ότι πολλές φορές ακόμη και αυτές οι σπασμωδικές ενέργειες δεν έχουν επιστροφή. Απομονωμένη και αποκομμένη, έρμαιο συναισθημάτων και παθών που αποδεικνύεσαι ανίκανη να τιθασεύσεις. Γιατί;
• Η καταπίεση των γύρω σου. Στο όνομα οποιασδήποτε αγάπης, αδυναμίας, ακόμη και μίσους. Και η άσκηση εξουσίας ή ελέγχου τέτοιας έκτασης και έντασης, που απλά να αποτελειώνει όποιο καλό συναίσθημα μείνει μέσα τους για σένα. Μην οδηγείς τα πράγματα στα άκρα και μην πιέζεις κανέναν και για τίποτα. Μόνο έτσι θα πάρεις πίσω αληθινά συναισθήματα…
• Τοποθέτηση του εαυτού σου στον αυτόματο πιλότο. Και λειτουργία της μηχανής στο ρελαντί, αυτό που διασφαλίζει το κατώτατο όριο επιβίωσης. Είτε γιατί πιστεύεις ότι μόνο αυτό αξίζεις, είτε γιατί θεωρείς εαυτήν ένοχη για κάτι, είτε γιατί απλά είσαι μία δεινή μαζοχίστρια που αρέσκεσαι να σου προκαλείς πόνο. Μια χαρά τα καταφέρνεις, το θέμα είναι για πόσο ακόμη…

Κοινή συνισταμένη και παράγοντας όλων των παραπάνω; Πρόκειται για περιπτώσεις όπου το θυμικό κυριαρχεί. Όπου το συναίσθημα καταλαμβάνει κάθε άλλη λογική λειτουργία, και μπλοκάρει τη δράση και τις συμπεριφορές σου, ορίζοντας τις κατά τρόπο περιοριστικό και πάντως ανελαστικό. Και όταν λέω περιοριστικό, εννοώ σχεδόν αποκλειστικά κατευθυνόμενο στην επίταση και ένταση της ισχύος τους, σε σημείο ασφυξίας. Δεν είσαι ούτε έρμαιο των παθών σου, ούτε κάνα καραβάκι που θα παρασύρει προς όπου γουστάρει ο Βοριάς. Κοίταξε να σου το αποδείξεις εγκαίρως, και να θέσεις κάποιο κομμάτι λογικής ως κυρίαρχο αντίβαρο αυτών που διαδραματίζονται εντός σου. Δεν είναι απλά ζήτημα αυτοσυντήρησης, γιατί δεν μιλάμε για απλή επιβίωση. Είναι και θέμα προσωπικής αλήθειας και αγάπης προς εσένα την ίδια. Αν πρέπει να ξεκινήσεις από εκεί τη δουλειά λοιπόν, σήκωσε τα μανίκια. Και άσε τις πολλές κουβέντες και τα δράματα…
source:marymary.gr