Αντε καρδιά μου κι άσπρο πάτο, καιρός να πάμε παρακάτω!!!

Το να βάζεις μία κόκκινη γραμμή, αφήνοντας πίσω σου πράγματα και επιλέγοντας να κοιτάξεις μπροστά, αποτελεί επιλογή με ειδικό βάρος. Και με υψηλό ψυχικό κόστος, χωρίς αμφιβολία. Οι πιο δύσκολες αποφάσεις είναι έτσι, πώς αν το κάνουμε. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που παρατηρώ όλο και συχνότερα τώρα τελευταία πρόσωπα, τα οποία παραμένουν προσκολλημένα σε καταστάσεις και άλλα πρόσωπα, που όχι μόνο δεν τους προσφέρουν το παραμικρό (για να μη με πεις και ακραίο ωφελιμιστή), αλλά αντίθετα τους προξενούν και κακό.
Ο φόβος για τον επερχόμενο πόνο και τις συνέπειες από την αποκοπή του ομφάλιου λώρου που σε δένει σε μία συνήθεια, η οποία έχει κακοφορμίσει και έχει καταστεί πλέον ιοβόλος, μοιάζει να αποτελεί αναγκαίο και ικανό λόγο, για να παραμείνεις συνδεδεμένη με αυτή. Κι όμως: σε πείσμα κάθε σχετικού ή εντελώς διαφορετικού λόγου, μη παραγνωρίζοντας σημάδια και καταστάσεις, ξέρεις ότι είναι καιρός να τα αφήσεις όλα πίσω σου (ΙΔΙΩΣ άτομα), όταν έχεις να κάνεις με τα εξής συμπτώματα:

• Αισθάνεσαι έλλειψη προσοχής και κυρίως σεβασμού. Πρόδηλης και χωρίς καμία διάθεση μεταστροφής ή έστω βελτίωσης, αλλά μάλλον επιδείνωσης.
• Δίνεις πολλά παραπάνω από όσα λαμβάνεις πίσω. Ή, ακόμη χειρότερα, είσαι η μόνη που δίνεις και στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς βρίσκεται ένα τεράστιο μηδενικό ως αντίδωρο.
• Σκέφτεσαι μόνο παρελθοντικά και όχι το παρόν ή έστω για το μέλλον. Επειδή απλούστατα αυτό που ζεις, δεν σου επιτρέπει πια την παραμικρή αισιόδοξη σκέψη για αυτά…
• Αισθάνεσαι μόνιμα ψυχολογικά εξαντλημένη και κλαις όλη την ώρα. Το αγόρι σου, η δουλειά σου, η οικογένεια σου, κάποια άρρωστη κατάσταση, σε έχει φέρει στα όρια σου. Το ότι θα φτάσεις εκεί, αρκεί.
• Ο θυμός είναι η μονιμότερη συναισθηματική κατάσταση, στην οποία συλλαμβάνεις τον εαυτό σου. Καλά, για αγάπη και σχετικά αισθήματα δεν το συζητούμε καν, έχουν εξοριστεί από το  λεξιλόγιο…
• Όταν περιμένεις το καλύτερο, και κάθε μέρα είναι πάντα μία από τα ίδια. Καμία αυξομείωση και μεταβολή. Ένα διαρκές flat πράγμα, το οποίο σε εξοντώνει ακόμη περισσότερο.
• Αναγκάζεσαι να κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό για να νιώσεις αποδοχή. Ή να καταπιέσεις αυτό που αισθάνεσαι.
• Όλο το πάθος και η ενέργεια σου μοιάζουν να έχουν αποστραγγίσει από μέσα σου. Τίποτα δεν σε συνδέει με καμία σχετική κατάσταση ευφορίας, αλλά αντιθέτως νιώθεις πιο καταπτοημένη και πιεσμένη από ποτέ. Καμία διάθεση, πώς το λένε;
• Νιώθεις ότι δεν μεγαλώνεις πια ως άτομο, δεν κερδίζεις πράγματα, δεν πηγαίνεις μπροστά. Δεν χαίρεσαι ούτε αυτό που ζεις, ούτε καν περνάς καλά με το άτομο που έχεις απέναντι σου.
• Αρχίζεις και ακούς μία ύποπτη φωνούλα που σου ψιθυρίζει ότι και αξίζεις καλύτερα από αυτά που ζεις, και ότι υπάρχει και άλλη ζωή εκεί έξω, πολύ πολύ καλύτερη και πλουσιότερη. Ή που τουλάχιστον δεν σε  κάνει να αισθάνεσαι καρφωμένη στο πάτωμα.
• Βρίσκεσαι μόνιμα σε θέση άμυνας, προσπαθώντας να αιτιολογήσεις σε άλλους και στον εαυτό σου ποιοι είναι οι λόγοι που σε κρατάνε πίσω και ποιες οι αλυσίδες που δεν σου επιτρέπουν να ανοίξεις τα φτερά σου και αν κάνεις το αποφασιστικό βήμα προς τα μπρος. Και όταν το κάνεις, η δικαιολογία είναι πραγματικά αξιολύπητη…
• Συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να μην μπορεί να σκεφτεί την καλύτερη πιθανή version και εκδοχή σου. Περιορισμένη σε μία μετριότητα, που δεν πιστεύεις ότι σου αξίζει (αλλά και που δεν κάνεις κάτι για να την αλλάξεις).
• Όταν νιώθεις ότι τα πάντα, αλλά τα πάντα, είναι λάθος. Απλά και καθαρά.

Οι ενδείξεις είναι τρομακτικές και ισοπεδωτικά γλαφυρές και όμως, η ίδια μοιάζεις ακινητοποιημένη σε γρανάζια, που αρνείσαι να λαδώσεις για να ξεκινήσουν να λειτουργούν και να σε απελευθερώσουν. Μεταξύ μας, δεν έχεις και πολλές ελπίδες. Και σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει ακόμη και ο πλέον αδαής εξωτερικός παρατηρητής, που βλέπει ένα δυστυχισμένο πλάσμα, μοιραίο και άβουλο, να υπομένει με παροιμιώδη στωικότητα, όσα στην πραγματικότητα είναι πολύ αδύναμη πια για να αντέξει. Οι λόγοι; Άγνωστοι. Το αποτέλεσμα; Κάτι παραπάνω από εμφανές. Και καθόλου ενθαρρυντικό. Δεν ξέρω αν η αποστασιοποίηση από την όλη παράνοια σου προσφέρει την παραμικρή ανακούφιση και βελτίωση της βαλτωμένης σου κατάστασης. Η πραγματική ανταπόκριση θα έλθει μόνο μέσα από αποφασιστικές ρήξεις και τομές, που θα υποδηλώσουν καθαρά τη διάθεση σου να αφήσεις πίσω ότι σε χαλάει και να προχωρήσεις μπροστά, ναι, ακόμη και στο άγνωστο. Ακόμη και αυτό μοιάζει θελκτικότερο. Και πάντως, ικανότερο να σε κάνει και πάλι να χαμογελάσεις, μετά από πολύ πολύ καιρό…
source:marymary.gr