ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΖΑΠΙΝΓΚ ΣΤΗΝ ΧΑΡΑ

Η ζωή σου αποτελείται από μία πλούσια γκάμα προγραμμάτων, την οποία καλείσαι να επιλέξεις ανάλογα με τις ορέξεις και τις ανάγκες σου σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή. Το τηλεκοντρόλ βρίσκεται στο χέρι σου, και η ίδια αποφασίζεις πότε θα επιλέξεις να περιηγηθείς σε διαφορετικά κανάλια, ή αν είσαι ικανοποιημένη από αυτό που προβάλλεται τώρα, οπότε θα μείνεις λίγο παραπάνω στο δέκτη σου. Το ζήτημα είναι αν ξέρεις πραγματικά πότε έρχεται η στιγμή που οφείλεις να ακουμπήσεις το τηλεκοντρόλ στο τραπέζι και να αράξεις με την ησυχία σου παρακολουθώντας το πρόγραμμα…
Έχουμε όλοι τη σχιζοφρένεια να μην μένουμε ικανοποιημένοι, όταν τα πράγματα έρχονται όπως τα θέλουμε και γενικά είμαστε καλά. Λίγο κάτι μας τρώει (μην πω καλύτερα τι, για λόγους ευπρεπείας), κάτι μας χαλάει, και γενικότερα δεν πιστεύουμε εύκολα ότι είμαστε χαρούμενοι, αλλά σαν λυσσασμένοι ετοιμαζόμαστε να αλλάξουμε και παραστάσεις και καταστάσεις και ότι άλλο διαμορφώνει την τωρινή μας ευτυχία. Δίνοντας μία και κάνοντας τα όλα ένα με το ίσιωμα. Οι λόγοι, προφανείς:  

• Η απληστία του ανθρώπου, που πάντα θα επιθυμεί το κάτι παραπάνω, αυτό που θα τον κάνει να υπερβεί το αμέσως προηγούμενο κατόρθωμα του, και που δεν θα τον αφήσει να κάτσει στα αβγά του. Ακόμη κι όταν απλά δεν υπάρχει επόμενο επίπεδο για να πάει…
• Η άγνοια κινδύνου, που σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν χάνεις και τίποτα αν παλέψεις και για άλλο, για περισσότερο. Μην υπολογίζοντας όλα τα ρίσκα που καλείσαι να πάρεις, την ψυχική ενέργεια που απαιτείται να καταναλώσεις και το ψυχικό κόστος που θα υποστείς σε κάθε περίπτωση οδυνηρής αποτυχίας…
• Η αίσθηση της μονιμότητας, σύμφωνα με την οποία τα πάντα, για κάποιον ανεξήγητο θεϊκό κανόνα, οφείλουν να μένουν αδιατάρακτα και σταθερά. Να σε ενημερώσω ότι τέτοιος κανόνας απλά δεν υπάρχει. Και όλα ανατρέπονται μέσα σε μία στιγμή, πολλές φορές από τα ίδια μας τα χέρια. Χύνοντας την καρδάρα με το γάλα, που με τόσο κόπο μάζεψες, και αφήνοντας το να το πιει το χώμα…
• Η μεγαλομανία σου, η οποία σε κάνει να βλέπεις διαρκώς νέες προκλήσεις, ακόμη κι εκεί όπου δεν υπάρχουν, και να τρέχεις κατευθείαν να τις αντιμετωπίσεις, απροετοίμαστη για κάθε ενδεχόμενο διαφορετικό του από εσένα αναμενόμενου. Η μη επιτυχής έκβαση του οποίου σε τραντάζει ακόμη πιο συθέμελα από ότι θα έπρεπε…
• Η πίεση από εξωτερικούς παράγοντες (ιδίως την Αγία Οικογένεια σου), οι οποίοι ποτέ δεν μένουν ικανοποιημένοι από σένα, τσιγκλίζοντας σε ξανά και ξανά και ξανά να μην παίρνεις ανάσα, αλλά όλο να βρίσκεσαι σε ένα διαρκές τρέξιμο, κυνηγώντας Χίμαιρες, που γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται να πιάσεις ποτέ…

Είτε ενδογενείς, είτε εξωγενείς, οι εν λόγω παράγοντες επιδρούν καθοριστικά στο θυμικό και τη διάθεση σου, ξεσηκώνοντας σε και οδηγώντας σε σε απανωτά απονενοημένα διαβήματα, τα οποία δεν μπορούν εξ ορισμού να βγαίνουν πάντα σε καλό, ή η κατάληξη των οποίων δεν μπορεί μαθηματικά να είναι ευτυχής σε κάθε περίπτωση. Και αυτό γιατί, πολύ απλά είσαι άνθρωπος. Και οι δυνατότητες σου, όσο αυξημένες και αν είναι, πάντα θα έχουν ένα όριο. Το οποίο, αν ξεπεράσεις, θα σε τιμωρήσουν, προσγειώνοντας σε σε σημείο εξαιρετικά χαμηλότερο από αυτό, από το οποίο ξεκίνησες…
Κλείσε τα αυτιά σου στις Σειρήνες γύρω σου και επικεντρώσου σε όσα έχεις, και στο πώς μπορείς να τα συντηρήσεις και να τα αξιοποιήσεις στο έπακρο. Μην προκαλείς το σύμπαν εκεί έξω, γιατί μπορεί να σου απαντήσει, και μάλιστα εξαιρετικά αρνητικά. Η φιλοδοξία είναι καλό πράγμα μεν, όταν η ίδια αυτοκαθορίζεται και αυτοπεριορίζεται στα αποδεκτά πλαίσια, δε. Τα οποία διαμορφώνεις εσύ η ίδια, γνωρίζοντας (μόνο εσύ) τι επιθυμείς από τη ζωή σου και πότε είσαι πραγματικά ικανοποιημένη. Ε, και όταν φτάσεις στο εν λόγω σημείο καμπής, δεν νομίζω ότι έχεις κανένα ιδιαίτερο λόγο να αρπάξεις το τηλεχειριστήριο και να αρχίσεις να ψάχνεις σαν τρελή εναλλακτικά προγράμματα διασκέδασης. Το δικό σου είναι το καλύτερο και με τα υψηλότερα νούμερα τηλεθέασης. Άραξε στον αναπαυτικό καναπέ σου και απόλαυσε το μέχρι τέλους…
source:marymary.gr