ΣΠΑΤΑΛΑΣ ΤΖΑΜΠΑ ΚΑΙ ΒΕΡΕΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ

Οι καταστάσεις στις οποίες μπορεί να βρίσκεσαι διαβάζοντας το εν λόγω κομμάτι είναι περιοριστικά δύο, κάθε μία από τις οποίες ενδεικνύει και το βαθμό δυσκολίας στην αντιμετώπιση του προβλήματος: είτε βρίσκεσαι στην προσωπική σου νιρβάνα, και δεν έχεις πάρει καν χαμπάρι το πόσο άσκοπα περνάς το χρόνο σου, είτε κάτι έχεις καταλάβει, αλλά είτε βαριέσαι να ασχοληθείς, είτε απλά δεν ξέρεις τι να κάνεις για να αλλάξεις την κατάσταση. Και στις δύο, το πρόβλημα κοινό: μία ζωή που σου έχει δοθεί ως δώρο, και εσύ έχεις σπεύσε να την κατατάξεις στην κατηγορία του αυτονόητου, πετώντας τις ώρες σου χωρίς σκοπό και ουσιαστικό κέρδος, αφήνοντας την άμμο στην κλεψύδρα να κυλάει. Θεωρώντας ότι είναι απεριόριστη, και δεν θα σωθεί ποτέ. Μέγα λάθος. Το οποίο όταν συνειδητοποιήσεις, πιθανόν και να είναι εξαιρετικά αργά.
Τι μπορείς να κάνεις για αυτό; Είμαι βέβαιος ότι δεν έχεις σκεφτεί καν να θέσεις τη σχετική ερώτηση στον εαυτό σου, και ότι το κάνω εγώ για σένα. Για να ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά, ας δούμε ποιες είναι οι συνθήκες που επιβεβαιώνουν την εν λόγω διαπίστωση. Γιατί αυτό που πρέπει πρώτα από όλα να κάνεις είναι να ξυπνήσεις, σωστά; Και βλέπουμε για τη συνέχεια:

• Αναλώνεσαι σε άχρηστα και άσκοπα πράγματα, κάνοντας παρέα με τους λάθος ανθρώπους. Τα ποτά και τα ξενύχτια, η άστατη ζωή και οι κραιπάλες δικαιολογούνται μέχρι τα 25, άντε 27-28 το πολύ. Από εκεί και πέρα, το ατελείωτο πάρτυ, ή αντιστρόφως, το κλείσιμο στον εαυτό σου και οι ώρες στην τηλεόραση ξοδεύουν μεγάλο κομμάτι του πολύτιμου χρόνου σου. Για να μην αναφερθώ στα ανάξια συζήτησης άτομα που έχεις σπεύσει να βάλεις στη ζωή σου. Και τα οποία, πέραν του ότι δεν σου προσφέρουν τίποτα σε ουσιαστικό επίπεδο, ρουφάνε μεγάλο μέρος της ενέργειας σου, απομυζώντας σε από την όρεξη για το ο,τιδήποτε. Κάνοντας σε μούχλα και δυστυχισμένη, σαν και τα μούτρα σου…
• Δεν ξεκουνάς για κανένα λόγο, έχοντας πατήσει το mute σε όλες σου τις δημιουργικές εκφάνσεις. Έννοιες όπως δημιουργία, έργο, παραγωγικότητα, αγώνας για το καλύτερο, επένδυση στο μέλλον έχουν εξοβελιστεί από το προσωπικό σου λεξικό. Είτε εχεις παραιτηθεί λόγω απογοήτευσης και άλλων λόγων, είτε δεν το προσπάθησες ποτέ στα αλήθεια, το αποτέλεσμα είναι κοινό. Και φωνάζει για τις οδυνηρές συνέπειες της μουμιοποίησης σου, που προχωρά με ταχείς ρυθμούς, μέσα στην πολυτελή σου σαρκοφάγο. Πρόσεχε…
• Ζεις μόνο για το παρόν. Να περνάμε καλά, να κυλά η μέρα, ό,τι φάμε, ο,τι πιούμε και ό,τι αρπάξουμε (το λέω κόσμια, βλέπεις;) Καμία αγωνία για το μέλλον, καμία δουλεία και προσωπική ενασχόληση δική σου για να βελτιώσεις τις συνθήκες της ζωής σου. Καμία φιλοδοξία για το καλύτερο. Ένα καθεστώς απροσμέτρητης παραίτησης και βαρεμάρας, που έχει επιτρέψει σε ένα σύννεφο σκόνης να επικαθήσει πάνω σου και να σε καταλάβει ολόκληρη. Και ο χρόνος να περνά με την ίδια, ανελέητη συχνότητα…
• Δεν εξασκείς το μυαλό σου. Κι αυτό το έρμο τι να κάνει, μοιραία από την αδράνεια θα αδρανοποιηθεί και το ίδιο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Η μοιρολατρία και η παράδοση βρίσκονται σε καθημερινή βάση και η αρνητικότητα για τα πάντα σε διακατέχει από την κορυφή ως τα νύχια, έχοντας διαπεράσει το μεδούλι σου και γίνει ένα με σένα Παραπαίεις όλο και περισσότερο απλά αρνείσαι να το δεχτείς…
• Δεν φροντίζεις τον εαυτό σου. Έχοντας εγκατασταθεί στην προσωπική σου comfort zone, αρνείσαι να μετακινηθείς ακόμη και ένα χιλιοστό μακριά από αυτή. Παραμελώντας εσένα την ίδια, και μην προσέχοντας σε. Η άφεση είναι εξαιρετικά κακό πράγμα, γιατί ισούται με τη ναφθαλίνη. Η οποία δεν επιτρέπει μεν στο σκώρο να σε φάει, αλλά και δεν πρόκειται να σε βγάλει γρηγορότερα από την ντουλάπα…

Πέραν του «γιατί;» που μου έρχεται αυθόρμητα στα χείλη, αυτό που οφείλεις να κάνεις είναι να συνειδητοποιήσεις τη σοβαρότητα της κατάστασης. Το να μη ζεις στην ουσία, πέραν από προσβολή σε χιλιάδες κόσμου, που θα ευχόταν να έχει όσα εσύ διαθέτεις, και που αγωνίζεται για να τα αποκτήσει, αποτελεί κα ύβρι προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Τον οποίο έχεις βάλει στην άκρη του ραφιού, μην επιτρέποντας του να κατέβει και να πλατσουρίσει στα νερά της αληθινής ζωής. Θες από φόβο, θες από προσωπικές ανασφάλειες και απογοητεύσεις, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό. Και η πραγματικότητα, συνεχίζεται. Με τα τικ τα κ των ρολογιών να ορίζουν κάθε δευτερόλεπτο που περνά και που αφαιρείται από το χρόνο που σου απομένει. Και που, στο ξανατονίζω, ΔΕΝ είναι απεριόριστος. Μήπως ήρθε η ώρα να ξεκουνήσεις και να αρχίσεις να τον αξιοποιείς λίγο καλύτερα, έτσι για αλλαγή; Με σεβασμό πρώτα και κύρια απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί η συνεχιζόμενη αναισθησία σου, μοιραία κάποια στιγμή θα φέρει και την τιμωρία, όπως με όλες τις παραβάσεις του νόμου του σύμπαντος. Και τότε να δω   τα αντιμετωπίσεις όλα με την ίδια παροιμιώδη ψυχραιμία…
source:marymary.gr