Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Αποφασίσαμε να φύγουμε...
Πακετάραμε προσεκτικά τα βιβλία και τα ρούχα μας, κάναμε ρολό τα αγαπημένα μας πόστερ, τυλίξαμε σε πλαστικές φούσκες τους μικρούς βούδες και μετακομίσαμε στην Αμερική. Στατιστικά είμαστε 1 από τα 16 εκατομμύρια διεθνή ζευγάρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή, είμαι μία από τους 32 εκατομμύρια παντρεμένους που προσπαθούν να μη διαλυθεί η σχέση τους κάτω από το βάρος μιας ολόκληρης οικοσκευής σε cargo.
Το ταξίδι μετράει;
Στην παράλληλη πραγματικότητα του ημερολογίου μου ταξιδεύω ατσαλάκωτη και φτάνω στο gate καθισμένη πάνω σε ένα καρότσι από μπαούλα LV που σπρώχνει ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, τον οποίο έχει προσλάβει ο δικός μου σύζυγος γιατί πάντα την είχα μεγάλο άχτι τη Βικτόρια και θέλω να της μπω στο μάτι. Στη γήινη πραγματικότητά μου όμως ταξιδεύω σε σχήμα πρέτζελ στην οικονομική θέση μιας πτήσης με ένα πολύωρο layover που δεν έχει καμία γεωγραφική λογική, αλλά αυτό ήταν το πιο φθηνό εισιτήριο που μπορούσαμε να βρούμε και η μετακόμιση σε μια άλλη χώρα έχει τόσα πολλά έξοδα που δεν σηκώνει σπατάλες καλοπέρασης. Η ταλαιπωρία, η ουρά των διαβατηρίων και τα πολλά συντηρητικά στο φαγητό των αεροπορικών εταιρειών δεν βοηθάνε στην ήρεμη κουβέντα και στα φιλόδοξα σχέδια για το συναρπαστικό μέλλον μας. Στο τρίτο παραπονεμένο «γιατί φωνάζεις τώρα;» του συντρόφου μου/συζύγου μου/άλλου μου μισού ορκίζομαι πως από εδώ και πέρα θα φέρομαι κόσμια και πολιτισμένα, σαν μια πολιτικά ορθή δυτική γυναίκα που είμαι πια. Αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο. Η κούραση, η αγωνία και οι λυγμοί αποχαιρετισμού της μαμάς μου, που ακόμα τριγυρνάνε κάπου στο πίσω μέρος του λαβύρινθού μου, δεν επιτρέπουν καμία ήρεμη προσέγγιση στο «Νομίζω ότι έχασα το τηλέφωνο του σπιτονοικοκύρη που θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο». Με τα χέρια στη μέση σαν περήφανη Ελληνίδα, φτάνω ένα βήμα πριν από το διαζύγιο σε υψόμετρο χιλιάδων ποδιών. Έχω διαβάσει όλα τα αφιερώματα στο Time για τον κόπο που καταβάλλουν οι καλοραμμένοι νομικοί σύμβουλοι της ΕΕ για να βρουν μια λύση στο διαζύγιο ζευγαριών που έχουν μεταναστεύσει. Μακάρι να σπαταλούσαν την ίδια ενέργεια και να έβρισκαν έναν τρόπο να αποφύγουμε τη λέξη από «Δ» στις δύσκολες πρώτες ώρες. Ή μέρες. Ή εβδομάδες.
Απότομη προσγείωση...
Όταν τελικά προσγειωνόμαστε στην καινούργια χώρα και καταφέρνουμε να τηλεφωνήσουμε στον σπιτονοικοκύρη μας (το χαρτάκι ήταν κρυμμένο στην τσάντα μου), κοιταζόμαστε και γελάμε μόνοι μας. Γελάμε χωρίς να μπορούμε να σταματήσουμε και ξεχνάμε κάθε ατυχή ανταλλαγή ύπουλων κακιών πάνω από πτυσσόμενα τραπεζάκια.
«Τα καταφέραμε», μου λέει και αγκαλιαζόμαστε ενθουσιασμένοι σαν την Μπόνι και τον Κλάιντ που μόλις το έχουν σκάσει στο Μεξικό και μπορούν να ξεκινήσουν μια ολοκαίνουργια ζωή μαζί, να συνωμοτήσουν και να στηρίξουν ο ένας τον άλλο μέχρι θανάτου, γιατί τελικά η σχέση τους είναι η μόνη σταθερά στη ζωή τους.
Μαθήματα εξωτερικής πολιτικής
Η αλήθεια είναι πως μετά την Αθήνα, η προσαρμογή σε μια δυτική πόλη δεν είναι καθόλου δύσκολη. Για την ακρίβεια είναι σαν διακοπές σε σπα: υπάρχουν ποδηλατόδρομοι και κανονικές διαβάσεις, οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν ευγενικούς υπαλλήλους και είναι ανοιχτές μέχρι τις 5 το απόγευμα – αλλά δεν σε νοιάζει γιατί συμπληρώνεις τα πάντα online. Οι μισθοί μας είναι καλύτεροι, το κόστος ζωής χαμηλότερο, τα βιολογικά προϊόντα πιστοποιημένα, οι εκπτώσεις στα ρούχα επικές... όπως και η ποικιλία στα μεγέθη. Πηγαίνουμε για δείπνο μετά τη δουλειά και κανείς δεν μας επιτίθεται με τον καπνό του πούρου του. Χαιρόμαστε με τις τιμές των εισιτηρίων για το θέατρο ή την όπερα, περπατάμε σε ωραίες πλατείες και βγάζουμε φωτογραφίες σαν να βρισκόμαστε σε ταξίδι αναψυχής. Είναι η καθημερινότητα που πάντα φανταζόμασταν ότι μας αξίζει, το περιβάλλον που δεν επηρεάζει τοξικά την διάθεσή μας. Φυσικά και υπάρχουν προβλήματα. Και όποιος έχει ακούσει έναν Έλληνα και έναν Βέλγο να προσπαθούν να συνεννοηθούν στα αγγλικά μπορεί να καταλάβει. Ειδικά αν ο δεύτερος είναι υπάλληλος της τράπεζάς σου και θέλεις να είσαι ξεκάθαρος σ’ αυτά που λες – και αυτά που συμπληρώνει στην επίσημη φόρμα μπροστά του. Αλλά τα προβλήματά μας είναι λιγότερα και σίγουρα πιο εύκολο να τα αντιμετωπίσουμε απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Τουλάχιστον εδώ έχουμε κανονικό ωράριο εργασίας. Και καταφέρνουμε να βλεπόμαστε κιόλας για να τα συζητήσουμε. Όπως συζητάμε και το σχέδιο για να αυξήσουμε το Κράτος για Δύο σε Tρεις, αφού η ασφάλειά μου εδώ καλύπτει τα έξοδα τοκετού και στις περισσότερες εταιρείες υπάρχει παιδικός σταθμός για τις εργαζόμενες - και κάπως έτσι θα γλιτώσει ο γόνος μας το εκβιαστικό τάισμα από τις γιαγιάδες του, που δεν θα ησυχάσουν αν δεν ανέβει η Ελλάδα ακόμα μια θέση στην κατάταξη της παχυσαρκίας.
Και τι θα πει ο κόσμος;
Όταν ανακοίνωσα στις φίλες μου την απόφαση, άρχισαν τα μασημένα «αλλά». «Θα είσαι μόνη σου εκεί», με προειδοποίησαν με τέτοιο περίλυπο ύφος που νόμιζα πως η μαμά μου τις είχε βάλει να μου δημιουργήσουν τύψεις. «Μα, είμαι μαζί του», τους απάντησα με τη φωνή που παίρνω όταν ετοιμάζομαι να πω «hello???!!!» σαν ξανθιά με νεύρα. Και μαζί του νιώθω ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα, να μετακομίσω ως την άκρη του κόσμου αν χρειαστεί (που τελικά το έκανα). Γιατί ξέρω πως θα τα βγάλουμε πέρα. Όπως τα βγάλαμε πέρα με τη δύσκολη καθημερινότητα στην Αθήνα, με την τωρινή μετακόμιση, με το βουνό να ξεκινάς τα πάντα από την αρχή και με την τρελή γειτόνισσα να μας κάνει παρατήρηση κάθε φορά που τσιγαρίζουμε σκόρδο. Έχεις δει αυτά τα καρτούν που στη μέση ενός άμορφου κουβαριού από φιγούρες που μαλώνουν, υπάρχει πάντα αυτός που το σκάει στις μύτες; Έτσι κάπως νιώθουμε που φύγαμε από την Αθήνα, μαζί με μια μεγάλη δόση ανακούφισης.
It’s all Greek to me
Τώρα που τα πόστερ είναι κρεμασμένα σε καινούργιους τοίχους και οι γελαστοί βούδες μαζεύουν αλλοδαπή σκόνη, πέφτουμε στη μεγάλη παγίδα της ομογένειας και η Ελλάδα αρχίζει να γίνεται η ρομαντική ανάμνηση των καλοκαιριών μας. Ξεχνάμε σιγά σιγά τις άναρχες πορείες και το υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα, ξεχνάμε τις δυσκολίες στις δουλειές μας και τα απαράδεκτα ασφαλιστικά ταμεία, ξεχνάμε όλους τους λόγους που μας έδιωξαν και νοσταλγούμε μια πλαστή πραγματικότητα που περιορίζεται σε μια βραδινή βόλτα με παγωτό μηχανής κάτω από την Ακρόπολη. Φοβόμαστε ότι κάναμε ένα τρομερό λάθος κι ότι αφήσαμε τον Παράδεισο, κάτι που υποστηρίζουν όλοι οι Έλληνες του εξωτερικού που αναπόφευκτα θα γνωρίσεις μπροστά από το ψυγείο με τα ΦΑΓΕ γιαούρτια σε τιμές γκουρμέ. Φυσικά, οι πιο θερμοί υποστηρικτές του «Ελληνικού Ονείρου» είναι αυτοί που έχουν χρόνια να σκοντάψουν και να φάνε τα γόνατά τους στα πεζοδρόμια του κέντρου και δεν έχουν σταθεί ούτε μια φορά σε ουρά εφορίας. Γι’ αυτούς η Ελλάδα είναι η φωνή της Μαρινέλας (που τους κάνει να δακρύζουν ΚΑΘΕ φορά) και για screensaver μια φωτογραφία από τη Σαντορίνη. Για εμάς είναι ο χαμένος παράδεισος της προηγούμενης δεκαετίας που ποτέ ξανά δεν θα επαναληφθεί.
Μακριά κι αγαπημένοι
Κι έτσι αποφασίζουμε να χτίσουμε το δικό μας παράδεισο που θα μπορούμε να τον πάρουμε μαζί μας όπου κι αν πάμε. Ακόμα κι αν δεν μείνουμε στην καινούργια μας χώρα για πάντα, ξέρουμε ότι δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο από τις τέλειες για εμάς συνθήκες καθημερινότητας.
Κάνουμε καινούργιους φίλους και μιλάμε με τους παλιούς μέσω skype. Στους πρώτους μαγειρεύουμε ντολμαδάκια και τους δεύτερους τους ξεναγούμε στο καινούργιο μας σπίτι με μια web cam. Ορκιζόμαστε ότι θα δώσουμε στο παιδί μας ένα όνομα με λίγες συλλαβές, που δεν θα του δημιουργήσει τα προβλήματα που τραβάμε εμείς κάθε φορά που πρέπει να συλλαβίσουμε ένα ένα τα γράμματα στην εταιρεία παροχής γκαζιού. Τρώμε κανονικό πρωινό. Γελάμε κάθε φορά που κάποιος ακούει την προφορά μας και αυξάνει την ένταση της φωνής του λες και είμαστε κουφοί, όχι ξένοι.
Βιώνουμε το πρωτόγνωρο συναίσθημα να μας λείπουν οι γονείς μας και να αναζητάμε το τηλεφώνημά τους. Υιοθετούμε καινούργιες συνήθειες, μαθαίνουμε νέα έθιμα, αντικαθιστούμε τον πέμπτο καφέ με πράσινο τσάι. Έχουμε δύο τεράστια πάρκα στη γειτονιά μας και πηγαίνουμε για τρέξιμο αρκετά συχνά. Νιώθουμε ότι τα πτυχία και οι προσπάθειές μας εκτιμώνται από τους εργοδότες μας, που δεν δίνουν θέσεις σε ξαδέρφια και συγχωριανούς. Δεν μένουμε κολλημένοι στην κίνηση πηγαίνοντας στη δουλειά και τα λεωφορεία περνούν πιο συχνά από τους επιβάτες. Κυρίως όμως νιώθουμε πανέτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα πάντα μαζί, σαν την πιο δυνατή ομάδα του κόσμου, με μια καινούργια αυτοπεποίθηση που μας έδωσε το γεγονός ότι κάναμε κάτι δραστικό για όλα αυτά που δεν μας άρεσαν στην παλιά ζωή μας, αντί απλώς να καθόμαστε και να γκρινιάζουμε.
Πήραμε ένα μεγάλο ρίσκο και μας τρόμαξε, όπως κάθε μεγάλη αλλαγή. Αλλά ακόμα περισσότερο μας τρόμαζε το ενδεχόμενο της αποτυχίας και η επιστροφή σε όσα αποκηρύξαμε. Γιατί ο πιο εύκολος τρόπος να γλιτώσεις την κατάθλιψη του αποχωρισμού είναι να μειώσεις την αξία όσων αφήνεις πίσω, να δώσεις περισσότερη λάμψη στην καινούργια σου ζωή και να εύχεσαι να μην το μετανιώσεις σύντομα – γιατί έχεις υπογράψει και ενοικιαστήριο για 2 χρόνια. Παρατώντας όμως τα πάντα και ξεκινώντας μια καινούργια ζωή, συνειδητοποιείς πως μπορείς να αφήσεις, μαζί με τα τακούνια που ποτέ δεν φορούσες, και όλες τις κακές σου συνήθειες, τις ανασφάλειες και τις τύψεις που σου χάριζαν τις ωραιότατες αϋπνίες πριν από κάθε σημαντικό meeting στην δουλειά.
Η μετακόμιση στο εξωτερικό είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία που θα έχεις ποτέ να σε ξαναφτιάξεις από την αρχή, κρατώντας όσα σου αρέσουν και πετώντας τα άχρηστα βάρη του παρελθόντος. Το ίδιο μπορείς να κάνεις και για τη σχέση σου. Το ίδιο θα κάνει κι εκείνος. Κι αυτό αξίζει κάθε αγωνία και τσίμπημα νοσταλγίας κάθε φορά που θυμάσαι εκείνη τη βόλτα κάτω από την Ακρόπολη. Τρώγοντας παγωτό μηχανής.
source: madamefigaro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου